Part 20

Langzaam verdwijnt de bezorgde blik uit zijn ogen en maakt plaats voor een verontschuldigend lachje. 'Jij kan dat dus niet?' vraagt hij onzeker.
Ik snap zijn vraag niet helemaa, natuurlijk kan ik dat niet, dat is zijn gave! Maar omdat ik nog zo verward ben van zijn aanval geef ik hem maar gewoon antwoord. 'Nee....'.
En dan pas dringt het tot me door. Matthew weet natuurlijk niet dat ik dat niet kan omdat hij geen andere vampier kent, hij heeft altijd gedacht dat elke vampier dat kan. Tot ik net vertelde over de gaven.
De uitdrukking op zijn gezicht bevestigd mijn gedachten. Hij krijgt een zelfverzekerde, trotse blik in zijn ogen. 'Gaaaaaaaf!' zegt hij. Hij rekt het woord uit en laat zijn stem aan het eind omhoog gaan. Het klinkt best grappig. Als een kind dat een heel mooi trucje ziet. Een raar gevoel komt op in mijn maag. Als ik heel eerlijk ben, ben ik best een beetje jaloers op hem. Hij heeft altijd al een goed leven gehad, en nu, in zijn tweede leven, krijgt hij er nog een extraatje bij ook. Ik ben natuurlijk heel erg dankbaar dat ik mijn zicht heb, maar het zou wel super zijn als ik ook een gave zou hebben.
'Hoe ben je daarachter gekomen?' vraag ik nieuwsgierig.
Matthew haalt zijn schouders op, 'Ik vond het altijd best wel rot om al die onschuldige mensen te vermoorden, ik wilde ze nooit bang maken. Voor ik ze...' zijn stem stokt, hij maakt zijn woord niet af maar ik begrijp wat hij wil zeggen, 'Ik leg dan altijd mijn hand op hun schouder, als een normaal vriendelijk gebaar zodat ze niet schrikken. Op een keer was ik het zat, het deed me zo'n pijn. Ik voelde een gek gevoel opkomen in mijn brost, mijn arm en toen naar mijn vingers. Mijn prooi viel gewoon neer terwijl ik naar mijn weten niks had gedaan. Toen hij weer kon bewegen probeerde hij weg te rennen, maar ik haalde hem in en deed het nog een keer, dit keer bewust. En toen was ik snel genoeg om hem tijdens zijn verlamming te vermoorden. Ik oefende een paar keer en kreeg het aardig onder controle. Nu gebruik ik het altijd zodat mijn prooi niks merkt.'
'Deed je het ook bij de herten?' vraag ik.
Matthew knikt. Ik denk terug aan onze eerste jacht samen. In mijn gedachten bekijk ik goed het moment dat Matthew de twee herten tegelijk grijpt. En dan zie ik het. Een fractie van een seconde voordat hij zijn handen draait zodat hij de nek van de beesten breekt, vallen de dieren al neer. Ik was zo gefascineerd door zijn jacht dat het me toen niet eens opgevallen was.
Ik knik langzaam mijn hoofd op en neer en citeer zijn reactie, 'Gaaf!'
Ik steek mijn hand naar hem uit, 'Wil je het nog eens doen?' vraag ik enthousiast, geïntresseerd in zijn gave.
'Weet je het zeker?' vraagt Matthew.
'Ja, doe maar. ik weet nu wat ik moet verwachten.'
Hij steekt zijn hand naar de mijne uit en strijkt met zijn wijsvinger over mijn hand, van mijn pols tot het puntje van mijn middelvinger, en dan voel ik niks meer. ik concentreer me op alles om me heen. ik hoor alles, ik ruik alles en ik zie alles, maar ik voel helemaal niks. Het is eng, omdat ik het niet gewend ben. Het gaat tegen al mijn jachtinstincten in, maar ik weet hoe het komt en het is niet meer zo angstaanjagend als daarnet.
Deze keer duurt het iets langer. Drieënhalve seconde en dan heb ik mijn gevoel weer terug. Matthew heeft weer een bezorge rimpel in zijn voorhoofd en zijn ogen staan spijtig.
'Wat is er?' vraag ik. ik begrijp niet waarom hij zo kijkt, het is toch juist goed dat hij zoiets kan.
Hij schud zijn hoofd 'Hst is gewoon een beetje raar om dat bij jou te doen, jij bent geen prooi.'
Ik snuif, 'Je gaat me toch ook niet vermoorden, gekkie.'
'Nee, dat is het niet.' Hij mompelt nog iets dat ik niet versta.
'Wat?' vraag ik?
Met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht schud hij zijn hoofd weer en mompelt een beetje, ' Je bent mijn zusje Moon, het is gewoon een beetje raar.'
Het is heel prettig om hem dat te horen zeggen. Om te weten dat hij nog steeds zo over mij denkt, hoe erg we allebei ook veranderd zijn. Ik kom overeind en sla mijn armen om hem heen. Hij schrikt even van deze plotselinge knuffel maar hersteld zich dan en knuffelt me terug. Hij aait met zijn hand over mijn hoofd.
'Jij blijft altijd mijn kleine zusje, Moonie.' fluistert hij in mijn haar. Maar iets in zijn stem klopt niet. Zijn stem slaat over bij de laatste klanken. Hij meent het wel, maar het voelt ongemakkelijk.