A little family bonding

A little family bonding
Sneep liep door de gangen van het kasteel. Hij moest de nieuwe professor vertellen dat haar leerling niet naar de les kwam omdat haar zusje een ongeluk had gehad en ze heel van streek was. Cassie Pierce die naam gonsde steeds door zijn hoofd. Het nieuwe hoofd van Ravenklauw. Na een tijdje kwam hij bij haar kantoor, zuchtte even en klopte op de deur.
Cassie stond uit het raam te kijken, niet helemaal door wat er buiten gebeurde, terwijl ze erover nadacht hoe ze het aan zou pakken met Sneep en hun dochters. Hun prachtige tweelingmeisjes. Toen er iemand op de deur klopte, keek ze op. “Ik kom eraan!” Zei ze, terwijl ze het raam sloot en naar de deur liep, om die vervolgens te openen.
Sneep wachtte rustig toen de deur open ging. " Een goedemiddag, Professor Pierce." zei hij met zijn normale lijzige stem.
“Professor Sneep.” Zei Cassie kalm. “Wat kan ik voor u doen?” Ze keek hem aan en zuchtte even. “Kom verder.”
Sneep liep het kantoortje in. "Het gaat om uw afdelingsleerling, Emily Zwart,"Begon hij. " Haar zusje Samantha Zwarts was vanmorgen bij hij zwerkbal training van dertig Meter van haar bezem gevallen en ligt nu in de ziekenzaal, omdat Emily zo geschrokken was, heb ik haar aangeraden om te gaan rusten." Sneep wachtte even op haar reactie.
Cassie kon zweren dat ze zich zowat verslikte, toen ze hoorde over Samantha's val. "Dertig meter? Hoe is ze eraan toe?" Vroeg ze aan Sneep, terwijl ze haar toon zo neutraal mogelijk probeerde te houden.
" Het gaat nu goed met Samantha, ze is net bij gekomen. Ze had niks gebroken, wat Madame Pleister wel wat raar vond, omdat sommige meestal wel iets gebroken zouden hebben."
Cassie knikte. “Het is een sterk meisje, ik maak me ook niet al te veel zorgen dat ze zich te erg zal bezeren. En het is mooi dat ze niks gebroken heeft.”
Sneep keek haar verbaast aan. Hij hoe wist ze dat Samantha een sterk meisje was. ze gaf pas vandaag les en eerder had zij de meisjes nooit gezien. " Natuurlijk." antwoorden hij toen.
Cassie merkte toen ze zijn blik zag pas wat ze gezegd had. "Ik ben goed in mensen inschatten." Verklaarde ze min of meer aan Sneep. "Maar goed, ik zal u niet verder ophouden, ik neem aan dat u zo nog een les hebt?" Vroeg ze, met een lichte glimlach. "Dan kan ik de rest van de leraren inlichten."
Sneep keek haar een tijdje stilletjes aan en knikte toen langzaam. "Ja u hebt gelijk, Professor." zei hij en liep naar de deur. Hij vertrouwde het niet en wilde meer over haar weten. "Tot vanavond bij het eten, Professor Pierce." zei hij en verdween naar de kerkers.
Zodra Sneep de deur dicht had gedaan , leunde Pierce tegen de deur aan. Een zucht ontglipte van haar lippen ‘Ja tot vanavond bij het eten professor.’ Mompelde ze zachtjes en een traan liep over haar wang. O mijn meisjes, hoe kon het toch zo ver gekomen zijn dat jullie vader en ik jullie moesten opgeven. Maar ik beloof dat we jullie alles uit zullen leggen zodra de tijd daar is.
Langzaam stond Pierce op opende de deur en liep in de richting van de ziekenzaal. Ze wilde eerst zien hoe het ging met Samantha Zwarts. Pierce was heel nieuwsgierig hoe een meisje van 16 jaar een val van 30 meter had kunnen over leven zonder iets te breken. En terwijl ze door de gangen van het kasteel liep dacht ze terug naar de dag dat haar dochters geboren werden. Ik had jullie zo graag zien op groeien, samen met jullie vader. Maar het mocht niet baten. Jullie zijn sterk, sterker dan jullie weten, er is een kracht in jullie die noch jullie noch een ander weet. Maar toch ik hoop dat jullie op een dag daar achter komen.
En terwijl Pierce zo in gedachten liep, was ze langzamer hand voor de deur van de ziekenzaal beland. Ze zuchten even en liep toen de ziekenzaal binnen.

In de ziekenzaal was het stil, op twee meiden na was het haast uitgestorven. Op een van de bedden lag Samantha Zwarts, ze was tijdens haar zwerkbal training van haar bezem gevallen en was nu aan het bijkomen. Naast haar zat haar tweelingzus Emily.
Emily was geschokt door het ongeluk en kon de gedachte maar niet weg krijgen, mijmerend dacht ze terug aan het ongeluk. ‘Het is mijn schuld dat je viel.’ Mompelde ze tegen Samantha die weer in slaap was gevallen. Nadat Sam gevallen was voelde Emily een hevige schok door haar lichaam, alsof ze zelf naar beneden was gevallen in plaats van Samantha. Maar toch was het Sam die naar beneden viel en buiten levensgevaar .
‘Het is allemaal mijn schuld.’mompelde ze opnieuw terwijl de tranen over haar wangen rolde. ‘Het spijt me zo, Sammy.’
‘Het is uw schuld niet, juffrouw Zwarts.’ Hoorde ze een van uit de deur zeggen. Snel keek ze op. Daar stond niemand minder dan de nieuwe leraar en haar nieuwe afdelingshoofd. Cassy Pierce. Snel droogde Emily haar tranen af.
‘Wat zei u?’ vroeg ze toen met een hese stem, terwijl ze de nieuwe professor aankeek. Lag het aan haar of waren de ogen van Pierce rood en vochtig.
‘Professor, heeft u gehuild?,’vroeg ze voordat Pierce haar vorige vraag kon beantwoorden.
Pierce haalde haar handen langs haar ogen. ‘Het is niks om je zorgen te maken Emily. Mag ik Emily zeggen?’
Emily knikten.
‘Ik moest even aan mijn dochters denken,’ Pierce liep op Emily af en ging naast haar op het bed zitten. ‘Lang geleden had ik ze moeten op geven. Maar ik mis ze nog elke dag.’met een droevige glimlach keek ze Emily aan. ‘Maar dat is niet zo belangrijk. Het belangrijkste is dat het niet jouw schuld is dat Samantha viel. Het was een ongeluk, waar jij niks aan kan doen. En het beste wat u nu kan doen is naar bed gaan om uit te rusten.’ Toen stond ze op. ‘Maar ik verwacht u morgen wel weer in de les. En dan laten we uw zus nu bijkomen van haar ongeluk.’
Emily knikte en liep de ziekenzaal, ze keek niet meer naar haar afdelingshoofd maar liep toen meteen door naar haar afdelingskamer. Nog nadenkend wat Pierce haar vertelde zag Emily niet waar ze liep en botste toen tegen niemand minder dan Severus Sneep.
‘Het spijt me, professor Sneep,’ zei ze verontschuldigend. ‘Ik had u niet gezien.’
Sneeps gezicht veranderende van nors naar bezorgd. ‘Het geeft niet juffrouw Zwarts. Ik was zelf in gedachten verzonken en had u niet gezien, gaat het een beetje?’
Emily stond voor de tweede keer perplex, dit was de tweede keer dat Sneep bezorgd was om haar. Alsof of hij om haar gaf, snel schudde ze die gedachte weg. Ze zou wel gek zijn geworden. ‘Alles is goed professor Sneep,’gaf ze snel antwoord. ‘Ik had net even bij Sam gekeken en was weer op de terug weg naar mijn leerlingenkamer.’
Ze zag Sneep knikken. ‘Natuurlijk, ik was net op weg naar uw zuster. Ik was benieuwd hoe het met haar gaat. Ik ben toch zeker haar afdelingshoofd of niet?’ zonder op antwoord te wachten liep hij verder en liet een verbaasde Emily achter. Die niet wist of ze verward moest zijn omdat de leraar die ze niet mag haar het gevoel gaf dat hij om haar gaf of dat ze niet goed weet wat te doen. Toen ze tegen Sneep aan was gebotst voelde ze een rilling door haar lijf die prettig aan voelde. Emily wist niet wat ze moest doen en liep met gemengde gevoelens naar haar leerlingenkamer.