*20: het plan

Weken later

Verveeld kwam ik uit het lokaal van Toverdranken. Draco was allang weg, we hadden besloten onze relatie geheim te houden. Het zou alleen maar de missie storen en ons allebei in gevaar brengen, maar vandaag was er iets anders. Een klein idee in verband met mijn missie begon te broeden. Ik herinnerde me dat Sneep gezegd had dat ik me geen zorgen moest maken, maar ik wilde presteren. Ik wilde degene zijn die Draco thuis zou krijgen deze vakantie, het liefst zonder martelrondes. Toen we een avond tesamen in de sofa bij het haardvuur zaten, dachten we allebei na. Alhoewel, ik dacht na en hij was te druk bezig met kusjes geven in mijn hals. Om de zoveel tijd kietelde hij me. Ik giechelde.
''Heb je nu nog niets bedacht?' Vroeg hij na een klein uurtje.' Ik krijg helemaal geen aandacht meer.' Hij trok een pruillip en glimlachte daarna.
'Wel, meneer Malfidus, het is voor onzer eigen beste wille.' Giechelde ik bekakt terug. We gierden het uit.
'Ik ben zo blij dat ik je heb.' zei hij opeens. Ik keek op.
'Hoezo zeg je dat opeens? Dat weet ik toch?' Hij haalde zijn schouders op.
'Weet niet, je maakt me alleen zo gelukkig. Ik wou dat het geen geheim was. Ik wil het iedereen vertellen.' Ik glimlachte naar hem.
'Dat komt nog wel, maar eerst moeten we dit winnen.' Zei ik op mijn aller-romantische toon. Een belletje ging rinkelen, hij keek op alsof hij hetzelfde dacht. Vliegensvlug werkte een stiekem plan zichzelf uit. Alles leek glashelder. Hij keek me aan, zag mijn blik en wist gewoon waar ik aan dacht.
'Oh, neen, zò ver laat ik je niet gaan. Er zijn grenzen.' Ik keek hem smekend aan.
'Maar je dacht net hetzelfde, dit werkt gewoon. Het werkt.' Dit was het enige dat misschien zou werken, en dat mogelijk ook nog haalbaar was. Draco zuchtte diep.
'Wil je dan zo graag naar huis?' Ik knikte, en ik wist dat hij dat ook wilde.
'Dit is de kans om naar huis te kunnen, weet je. Hij schudde zijn hoofd.
'Zo ver laat ik je niet gaan,' zei hij alweer. ' Ja kan alles doen, desnoods maak je hem af in het bijzijn van eender wie. Maar niet dat!' Afmaken? Dacht hij echt over hetzelfde. Ik haalde mijn schouders op.
'Sneep weet vast wel het juiste drankje daarvoor.' Ik keek hem streng aan.
'En wat met wat wij hebben? Telt dat dan niet?' Ik beet op mijn lip, ik had er nog niet over nagedacht. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik wil helemaal niets op het spel zetten..' Fluisterde ik, ik had geen idee gehad dat ik hem gekwetst had met het idee. 'Het was niet de bedoeling om je te kwetsen..' ging ik verder. Hij haalde zijn schouders op en keek toen naar me. Het verlangen om eindelijk naar huis te kunnen stond zowel in zijn ogen gebrand als in de mijne, wist ik. Hij zuchtte diep.
'We zullen het met Sneep bespreken.' Gaf hij toe. 'Maar ik wil gewoon niet dat je dingen doet waar je later spijt van zult hebben.' Ik hoorde zijn stem breken, wat ongewoon was voor zijn doen, zeker nu we niet meer alleen waren - er kon elk moment een leerling naar beneden komen - en hij zijn macho-rol weer op zich moest nemen. Ik nam de rol van het brave studentje, dat beter in griffendor was ingedeeld, aangezien ik veel -te veel naar mijn smaak - met hen om ging.

Twee dagen later liep ik al in mijn meest sexy outfit rond, het was weekend, dus niemand hoefde zijn gewaad aan. Ik had speciaal voor vandaag mijn bloedrode blouse aangedaan en mijn meest korte rokje. Het was tijd, tijd om Harry Potter even alleen te nemen en hem mijn liefdesdrankje te laten proeven.
'Hee, Harry.' Ik rende op de drie metgezellen af en kwam bijna slippend tot stilstand met mijn ballerina's. Het was niet nodig om me als een sexgodin te verkleden, toch floot Ron even door zijn tanden. Hermelien gaf hem een stomp in zijn zij.
'Wat, ze ziet er nou eenmaal goed uit. Hey Natasha.' Hij glimlachte naar me en gaf me een knipoog. Ik lachte stralend naar hem, maar bedacht toen dat ik hier niet was om Ron te verleiden, al zou het misschien net zo effectief zijn. Als Harry tenminste geen geheimen had voor zijn vrienden.
'zeg, Harry, ik wil je wat laten zien, heb je even tijd voor me?' Ik glimlachte lief en hoopte dat hij zijn vrienden niet overal mee naartoe sleurde.
'Ja, best wel.' Hij draaide zich om naar Ron en Hermelien. 'Zie jullie zo wel, ga alvast aan tafel zitten.' zei hij en liep toen achter mij aan.
Hope, die de hele tijd verstopt had gezeten in mijn nek, en bijna als nerts had gediend, kwam tevoorschijn en begroette hem met veel gesnuffel.
'Hee, wie ben jij?' Vroeg Harry naar het kleine ding en stak zijn hand uit. Hope snuffelde even, maar schoot toen naar beneden, bijna viel ze, als ik ze niet net op tijd had opgevangen. Toen we de hoek om waren, uit het zicht van zijn vrienden, haalde ik een doosje bonbons uit mijn schoudertasje.
' Ik heb deze gemaakt voor mijn ouders, maar ik weet niet of ze wel lekker zijn. Zou jij willen proeven?' Ik gaf het doosje aan hem. Dit was bijna té eenvoudig. Even kreeg hij argwaan, het moment waar ik op had gerekend.
'Waarom mochten Ron en Hermelien dit niet zien?' Ik slikte een angstige brok weg uit mijn keel, boog me toen voorover naar zijn oor en fluisterde:
'Het is een geheim, ik wil niet dat iedereen weet dat ik stiekem chocolade maak.' Giechelend trok ik me weg. Dit was het moment van de waarheid. Harry was veel te goedgelovig.
Hij opende het doosje en bewonderde de bonbons die erin zaten. Voor de vorm waren het stuk voor stuk kleine paashaasjes en eitjes. Hij keek me even aan.
'Nou, kunstig zijn ze wel.'
'Je mag deze houden, de andere doos is voor mijn ouders.' zei ik alsof het een of ander stiekem plan was. er zat genoeg liefdesdrank in de chocolade verwerkt om hem een heel jaar verliefd op me te laten zijn. En voor zulk een geval had ik nog altijd een tegengif gekregen van Sneep. Grinnikend om mijn stiekeme gedoe stak hij een eitje in zijn mond en kauwde erop. Mijn hart bonsde in mijn keel: ik had wel vaker gehoord dat Harry Potter immuum was voor vele spreuken, dat hij vorig jaar tegen een imperiusvloek inging. Ik slikte weer en keek hem aan. Even keek hij naar beneden, daarna weer naar mij. Zijn blik was veranderd, had het gewerkt?