149~

Laura PoV
'Waarom zond je -expres- Gregory binne?' ik schok op van de stem achter me. De ramen waarlangs ik binnengekomen was, waren gesloten. TOm stond achter me, met zijn hand in een vuist gebald. Hij keek me aan, niet meteen boos... maar nog steeds niet in zijn beste humeur. Ik haalde mijn schouders op en draaide me weer naar de tuin. 'Misschien had ik een voorgevoel, na gisterenavond.. ' zei ik zacht. Ik vertrouwde het niet helemaal, met mijn rug naar TOm. Ik probeerde zo veel mogelijk te luisteren. Als hij dichterbij kwam zou ik het toch wel horen zeker? 'Mocht je geïnteresseerd zijn, Barbara ligt thuis te rusten. Ze heeft pijn, mocht je nog weten waarom.' zei hij, en nu klonk hij toch een beetje boos. 'Ze had het verdient, altijd maar aan mijn oren zagen.' zei ik verdedigend. 'ALs je haar geen aanleiding zou geven...' ik draaide me om, net niet razend kwaad. 'Jullie zijn echt alle twee blind!' riep ik uit. 'Tom, jij bent diegene die al vanaf het begin rond me heen hangt. Jij bent het die mij belt! Die mij brieven stuurt! Die mij naar huis wil brengen, of naar het jouwe!' Tom bleef staan, knipperde met zijn ogen. 'Alsof je daar echt niet tegen kon? Ik ken je Laura, als het jou zo erg tegenzat, had ik ook zo'n klap gekregen. Het zou echt niet zo lang geduurd hebben, voor je mij zou neerslaan... maar toch heb je niets gedaan.' zei Tom. Ik liep naar hem toe en haalde met mijn vuist aan, hij had erom gevraagd. Daarom was hij ook voorbereid. Hij hield mijn vuist tegen. ZOU ik onder de indruk moeten zijn? Ik liep terug naar de balustrade, nadat ik geprobeerd had de deur te openen. Tom had de sleutel in zijn vuist geklemd. Ik wou hem niet het plezier geven van mij te zien trekken aan de deur, of om te proberen de sleutel uit zijn hand te peuteren. Zeker dat laatste zou me lukken, maar ik weigerde gewoon weg om die tour op te gaan. Ik keek schattend naar beneden, hoe hoog zouden we hier zitten op de eerste verdieping?