25 - Change.

"Niall!" roept Liam nep-enthousiast als ik me bij hen voeg, iets wat me meteen afzet van wat'k wou vragen. Ik wou vragen waarover hij ruzie had met Danielle, die nu vrolijk weg dartelt en naast Loria loopt. Ik rol mijn ogen en knik even enthousiast naar hem.
De andere jongens zijn in de war en Louis wenkt Liam meteen bij zich, ze gaan iets achter ons lopen. Ik loop tussen Harry en Zayn en zeg geen woord terwijl zij discussiëren over katten en honden. Harry staat aan de katten kant, terwijl Zayn sterk de honden verdedigt. Ik loop tussen hun beide, terwijl ik met mijn ogen draai. Ik hoor Louis lustig fluisteren achter me, soms versta ik een woord, maar over het algemeen klinkt het als streng gesis.
Ik voel me wel slecht voor Liam, hij krijgt nu van iedereen op zijn dak, maar waarom? Wist Louis misschien meer dan mij?
Eens we bij de T-splitsing op het einde van de gang zijn aangekomen draaien ik en Louis naar rechts en de andere gaan naar links, we zwaaien elkaar nog even uit en spreken voor de middag af en lopen dan ieders naar onze eigen les. Zayn en Harry hadden Engels, Liam had Biologie met Danielle en Loria en Ik en Louis hadden Plastische Vorming, met andere woorden. 2 uur knoeien met verf.
Als we in het lokaal toekomen, dat vol staat met potten verf, kwasten, ezels, fototoestellen, tijdschriften en aller handen andere creatieve spullen, zijn er al een hoop van onze klas genoten bezig met het afmaken van hun kunstwerk van vorige week.
Ik had nog helemaal niets, ik ben graag creatief, maar liever met een gitaar, dit ligt me echt niet. Ik zucht en kijk naar het witte canvas waar linkboven in het klein mijn naam op staat. Ik Sluit mijn ogen, ik haat een wit canvas, het is beangstigend. Net als die blanco signalen die ik van Liam krijg. In mijn zak zit mijn ipod, die gewoon vraagt om aangezet te worden. Ik neem mijn ipod en draai de oortjes er af, stop deze in mijn oren en zet de ipod lekker luid. Rock-achtige riffs vullen mijn oren, het is een lied van You Me At Six. Na een tijdje zo te hebben gezeten schreeuwt de zanger in mijn oor. "Stay with me!"
Ik grijns door het lied, het was zeker één van mijn favorieten van hen. Een tik op mijn schouder, ik draai me om en zie mijn leerkracht. "Lukt het niet, Niall?" vraagt ze op lieve toon, ik schudt mijn hoofd, Kijk naar het canvas en zucht. "Ga naar buiten." zegt ze op zachtaardige toon. Ze duwt me een oude camera in de handen. Ze knippert niet een keer met haar ogen, maar kijkt vertrouwelijk en diep in mijn ogen. Het was een vrouw, vanachter in de 40, richting 50, maar ze is nog heel levendig. Haar haar is lichtbruin, maar bevat al stranden grijs haar. Ooit had ze het gekleurd, maar ze was het al snel op gegeven. Ze droeg altijd ruime kleren met veel kralen en zag er steeds excentriek uit, zoals een echte kunst leraar eruit moet zien. Ik knik dankbaar en loop de gang in. Mijn eerste foto wordt hier genomen.
Een koude, kille gang. Op een lokker hangt een pesterig briefje met 'Sukkel' op, maar het hangt er al een tijdje, het ziet er versleten uit. De eigenaar van het kluisje kan het duidelijk niet boeien.
Daar maak ik ook een snapshot van. Ik heb al twee polaroid's in mijn hand.
De gangen zijn kil, dus ik ga opzoek naar iets dat leeft, de buiten wereld in. Loria's klas staat buiten rond een boom, de leerkracht geeft uitleg over een blad van deze boom. Liam kijkt naar zijn schoenen en Loria kijkt naar de kruin van de boom, waar romantisch licht door valt, recht op haar gezicht. Ze lacht, Hij fronst.
Ik neem een foto van de boom, met leerlingen rond. Ik kijk op het plaatje, ik kan Liam niet helemaal onderscheiden dankzij de vrij slechte kwaliteit, maar ik zie hem wel.
Zo loop ik nog een tijdje over het schoolterrein. Tot ik een aardige hand vol heb van zo'n 20 foto's. Ik begeef me terug naar de kunst klas en plak de foto's in een volgorde die ik mooi vindt op het canvas. Zonder ik het door had drukte ze precies uit hoe ik me voel.
Een gang, leeg en verlaten, ver weg van een meisje die gelukzalig in de zon ligt, de romantiek straalt van haar af, ook al is ze maar alleen.
Toch lijkt het te perfect. Ik neem een half lege fles graffiti-verf en spuit er mee op het doek. Er komen alleen maar losse flarden verf uit, niets dat een geheel kon vormen. Hier en daar zit er wat zwarte verf op de hel gekleurde foto's.
Ik kijk naar het 'kunstwerk' dat ik had gemaakt, het was niet mooi, maar ik was er op een of andere manier wel blij mee. De leerkracht komt achter me staan en legt een hand op mijn schouder. Ze brabbelt iets over innerlijke frustraties en zegt dan dat zelfs ik een mooi werk kan maken, als je je emoties er maar in legt.