3. Meidenpraat

Rianne, Su en ik zitten op een kleed op het strand. We genieten van de zon en kletsen gezellig over jongens.
Ze zijn misschien wel mijn beste vriendinnen, maar ik ga ze niks vertellen over de wolf die ik in het bos heb gezien. Straks verklaren ze mij voor gek of gaan ze nog mensen waarschuwen voor wolven terwijl de wolf niet gevaarlijk was.
Rianne merkt dat ik in gedachten verzonken was en vraagt wat er is. Ik zeg dat er niks is. Maar ze gelooft het niet. Dus zeg ik maar dat ik na zit te denken over jongens. Ergens is dat ook wel waar want ik zit ook na te denken over waar ik die Embry nou van ken. Rianne lijkt tevreden met het anwoord en ze praat rustig weer verder met Su.
Ik probeer mijn gedachten er weer bij te houden en ik praat met Su en Rianne mee.
"Wat vind jij nou eigenlijk van Damon?" vraagt Rianne aan Su. Waarna ze een veel betekende blik op mij werpt. Ik kijk haar aan alsof ik van niks weet. Maar in mezelf ben ik blij, ik zou dat nooit aan Su kunnen vragen zonder een goede reden te moeten geven.
"Hij is wel knap. Hij is aardig. Hij is een goede vriend." zegt Su licht blozend. Ik ben al langer vriendinnen met Su, dus een andere keer kan ik erover door gaan en zal ik erachter komen waarom ze moest blozen. Heeft ze iemand anders op het oog? Of vind ze Damon leuk?
"Wat vind jij van Damon dan?" vraagt Su aan Rianne. Su kijkt mij vragend aan, alsof ik de reden moet weten waarom Rianne dat vroeg. Ik doe weer alsof ik van niks weet.
"Hij is wel knap en aardig." zegt Rianne. Rianne kijkt mij afwachtend aan, alsof ik moet zeggen wat er allemaal speelt. Maar dat zou ik nooit doen, dus ik hou netjes mijn mond.
"En hoe zit het dan met Stefan?" vraag ik aan Su. Stefan is een andere jongen die ze leuk vind of vond. Ik heb het er met haar al een tijd niet meer over hem gehad.
"Hij is een vriend." zegt Su met zware nadruk op vriend waardoor ik weet dat de verliefdheid over is. Zo kletsen we een tijdje verder, elkaar uithorend over jongens.
Na een tijdje begint het donker te worden dus we gaan naar huis. We zeggen elkaar gedag en we gaan ieders onze eigen kant op.
Ik loop naar mijn fiets en stap op. Als ik naar de lucht kijk zie ik dat de lucht donkerder is dan normaal op dit uur. Dat betekend niet veel goeds. Als ik net aan het fietsen ben begint het al te regenen. Er vliegen allerlei vewensingen door mijn hoofd, over dat ik maar een auto had gekocht toen ik het geld had. Ik begin steeds sneller te fietsen in de hoop sneller thuis te zijn, maar ik weet dat het nog wel een stukje fietsen is. En dat ik als ik eerlijk tegen mezelf ben ook niet heel erg snel kan fietsen. Ik doe nog beter mijn best om sneller te fietsen, maar het begint steeds harder te regenen dus mijn zicht wordt ook steeds slechter, waardoor ik langzamer moet fietsen om niet van de weg te fietsen. Opeens hoor ik een hardere knal. Ik schrik. Maar door de afleiding rij ik van de weg. Ik voel mijn hoofd hard ergens tegen aankomen en dan wordt alles zwart.