005

Zayn ging naar zijn huis en vertelde alles aan zijn ouders die het geen probleem vonden dat Zayn hier bleef en mij morgen ziek te melden. Ik bestelde een pizza want ik had nogsteeds niet gegeten. ''Moet je ook een pizza?'' Vroeg ik en ik keek naar Zayn. ''Nee bedankt, ik heb niet zo'n honger.'' Ik bestelde een pizza en ging ondertussen even douchen wat nog best moeilijk was vanwege het gips. Toen ik de woonkamer inliep was mijn pizza er al. Mijn maag moest gewoon eten. Ik opende de doos. ''Uhm Zayn de pizza is niet goed, er mist een stuk..?'' En ik keek hem raar aan. ''Sorry de pizza rook zo lekker ik heb 1 stukje gepakt.'' Hij begon ervan te blozen en ik moest erom lachen.

Ik keek naar de klok, kwart voor 11 ja bedtijd voor mij. ''Zayn ik ga naar bed'' Maar ik kreeg geen antwoord. ''Zayn? ik ga naar bed'' Weer geen antwoord. Met mijn kruk liep ik zachtjes naar hem toe en zei zacht 'Zayn?'' Hmmpf was het enigste wat hij zei. Iets harder zei ik ''Nou moet je niet schrikken hoor maar er loopt me toch een grote spin op je schouder!!'' Meteen sprong hij uit zijn stoel en maakt van die vage bewegingen. Ik kreeg een grote lachkick. ''Er zit helemaal geen grote spin op mijn schouder! Laat me nooit meer zo schrikken!'' En ik hoorde een trilling in zijn stem. ''Beloofd! Maar ik ga wel naar bed.'' En nogsteeds moest ik een beetje lachen. Met mijn krukken ging ik naar boven, tandenpoetsen en naar bed. ''Uhm in welk bed moet ik slapen?'' En hij keek naar mij. Je kan in mijn ouders bed? Of gewoon bij mij voor als ik s'nachts wel wakker word?'' En ik werd gewoon rood om mijn eigen plan. ''Ik ga wel bij jou, straks gebeurd er wat zoals een spin.'' En begon te lachen. Ik kon mijn oren niet geloven, Er spookte ik mijn hoofd 'Ik ga wel bij jou, ik ga wel bij jou' Ik wou hem zo erg knuffelen en mijn beste vriendin bellen maar daar had ik geen energie meer voor. Ik ging liggen in bed en Zayn naast mij (!!!) En we gingen nog even praten maar ik was erg moe dus ik ging slapen.

Ik werd wakker maar niet door mijn voet maar geluid bij de voordeur. Ik draaide me om met moeite want Zayn had zijn arm helemaal om mij gewikkeld in zijn slaapen. Ik luisterde of ik het geluid wel echt hoorde. ''Het lukt je bijna! Nog 2 minuten en we zijn binnen!'' Hoorde ik iemand zeggen. WAT? inbrekers? Ik probeerde Zayn wakker te maken maar die werd niet wakker, ik probeerde bij mijn mobiel te komen maar daar kwam ik niet bij. Typisch mij, ongeluk. Maar nu kan ik het aan! Ik begon over Zayn te klimmen toen ik opeens hoorde ''Romey? Wat doe je?'' Een slaperige stem van Zayn. Gelukkig was het donker want nu kon die niet zien dat ik rood werd. Maar dat kon me ook weinig schelen door de inbrekers die nog probeerde binnen te komen. ''Zayn er zijn inbrekers, ik weet het zeker.''