Verlies - 63

Iets meer dan een uur later kwam Yue mijn kamer in, met Yle in haar armen.
“Ze zijn weg”, snikte ze. Ik sloeg mijn arm om haar heen en leidde haar zachtjes naar mijn bed.
“Het komt wel goed”, fluisterde ik, hoewel ik niet wist wat ‘het’ was.
“Wat moet ik nu, Lizzie?”, huilde ze. “Ik moet voor mijn stam zorgen, en nu heb ik de helft zomaar weggegeven aan de vijand. En Yle? Ze heeft haar vader nodig! En, en…”
“Rustig maar”, suste ik. “Die oorlog duurt niet eeuwig. Iedereen zal uiteindelijk wel terugkomen, Sokka ook.” Yue zei niets, ze huilde alleen. Diana kwam binnen, gevolgd door Thomatio. Op dat moment begon Yle te huilen. Diana nam Yle uit Yue’s armen en gaf haar aan Thomatio. Die liep meteen buiten. Diana ging aan de andere kant van Yue zitten.
“Het komt goed”, fluisterde ze. “Niemand neemt je iets kwalijk, je hebt gedaan wat je kon.” Plots schoot Yue uit.
“Het is allemaal jouw schuld”, schreeuwde ze me toe. “Jij hebt gezegd dat ik zomaar iedereen met de vuurheer moest laten meegaan. Als jij er niet was geweest was dit niet gebeurd!”
“Yue!”, riep Diana geschrokken. Ik legde Diana met een blik het zwijgen op.
“Yue, ik zweer je dat ik mijn best heb gedaan je stam te redden”, zei ik zacht.
“Waarom zou ik je vertrouwen?”, schreeuwde ze uit.
“Ik heb die test toch laten doen?”, fluisterde ik. “En ik heb nooit iets gedaan waar jij niet mee akkoord was.” Yue staarde me aan en zuchtte toen.
“Het spijt me”, snikte ze. “Het is gewoon…”
“Het geeft niets, ik begrijp het.”