153~

Laura PoV
‘Ik geef je nu de kans om weg te gaan, voor je nog meer trauma’s opdoet.’ Zei Tom. Op een manier was het goed; hij sprak weer... maar wat hij zei leek niet echt goed. ‘Men kan nooit genoeg trauma’s hebben.’ Zei ik zacht. ‘Ik snap je niet.’ Zei hij nog zachter. Ik zuchtte. ‘Dan zijn we met 2. Hoewel, het zijn er waarschijnlijk wel meer...’ Tom was duidelijk niet in een bui om te lachen. ‘Ik heb je hele leven verpest, en dan nog probeer je om te zorgen dat ik niet spring.’ Zei hij. ‘Wel, om eerlijk te zijn; Bill was bezorgt, en op dat moment zag ik je lopen.’ Gaf ik eerlijkheidshalve toe. ‘Dus je doet dit eigenlijk voor Bill?’ hij leek het niet eens erg te vinden. ‘Voor Alyona, mijn ma zou het niet leuk vinden dat ik niets gedaan zou hebben om ervoor te zorgen dat ze niet in een depressie ging.’ Tom zat roerloos stil. ‘Dan zou ik een soort Heartbreaker zijn voor jullie allebei...’ zei hij zachtjes. En weer was hij mis, maar dat wou nuchtere ikke niet toegeven. Misschien was het goed dat ik dronken was. ‘Nee.’ Het was een begin, Tom luisterde niet. Ik stond recht en ging een beetje dichter. ‘Blijf daar.’ Mompelde hij. Ik stond stil in het midden. ‘Als ik hier blijf, doe je dan wat ik zeg?’ vroeg ik. Hij keek half over zijn schouder. ‘Misschien.’ Beter dan niets. ‘Kom alsjeblieft daar eerst af.’ Zei ik. Tom deed niets. ‘Alsjeblieft?’ ik was bijna aan het smeken, en dat was iets wat ik bijna nooit deed. ‘Waarom?’ ik zuchtte. ‘Ik...ik heb last van hoogtevrees... ik word al bang van je te zien zitten daar..’ mijn stem trilde. ‘Ik draai me wel om als je me niet wil zien.’ Zei ik, en meteen zette ik me met mijn rug naar hem toe op de grond. ‘Hoe weet je dan dat ik hier niet blijf zitten?’ zo’n eenvoudige vraag, maar hij had het antwoord wel nodig. ‘Ik zal erop moeten vertrouwen dat je doet wat ik vraag.’ Zei ik zachtjes.