155~

Laura PoV
‘Het zorgt voor moodswings, maar dan erger. Ik kan er niet aan doen... De laatste tijd is het vooral hetgene ik mijn normale ik noem en ... een Laura die ongeveer 24 uur niets anders doet dan huilen... wensen dat ze dood is... een Laura die niemand vertrouwd. Een Laura die bang is van alles en iedereen...’ ik zuchtte weer, had het eigenlijk wel zin om dat allemaal uit te leggen. Het had misschien niet echt iets te maken met Tom, maar aan de andere kant, het was een deel van de waarheid. Ik moest beginnen bij nul... ‘Laura die uit de auto wegliep, die ik niet mocht zien van je moeder.’ Vulde hij aan. ik knikte, maar ik bleef knikken. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen rond hen. ‘Ik wist dat het zou gebeuren, de kans was groot.’ Zei ik. ‘Het is erfelijk, mijn moeder is eraan ontsnapt.’ Zei ik. ‘Dus het is niet allemaal jou schuld, maar deze Laura... ze wilt dat het je schuld is. Ze –ik- wil niet toegeven dat het aan zichzelf ligt.’ Mompelde ik. Het was raar om zo over mezelf te praten, en aan de andere kant was het de gemakkelijkste manier om te begrijpen voor Tom. ‘Sinds ik veranderd ben, vertrouwd Laura geen jongens meer...niemand eigenlijk... het is gemakkelijker om alles op Tom te steken, dan te moeten toegeven hoe zwak ze eigenlijk was.’ Het bleef zo stil achter me, dat ik bijna wou gaan omkijken om te kijken of hij er nog steeds was. Of hij niet geruisloos “gevallen” was. ‘De Laura die ik kende, was niet zwak.’ Het was waarschijnlijk troostend bedoeld, of medelijdend, maar het zou nu niet helpen. Ik moest mezelf onder ogen komen. ‘Alles goed?’ vroeg hij plots. Ik schudde hard mijn hoofd. Het deed pijn en ik werd nog duizeliger. ‘Ik heb te veel gedronken.’ Mompelde ik. ‘Weeral?’ vroeg hij. ‘Weeral.’ Bevestigde ik. ‘Maar waarom?’ het waarom was altijd een van de meest moeilijke vragen.