157~

Laura PoV
Ik wist niet meer wat te doen, dat hij zo dicht kwam. Ik had helemaal niets als dit in gedachten gehad toen ik naar boven kwam. Ik wou ervoor zorgen dat TOm geen stommiteiten deed, dat we niet zouden geteisterd worden door een golf van zelfmoorden van overactieve meisjes die met TOm mee wilden nu dat kon, ik wou niet dat de groep en TOms familie alleen achter moesten blijven, ik wou niet dat de schuld eigenlijk bij mij lag. Maar ergens, het moest er geweest zijn; de drang om Tom te komen zoeken, omdat ik hem niet kwijt wilde, niet weer. Geen twee keer hem kwijt raken, maar dan voorgoed. Maar nog steeds twijfelde ik, wat moest ik hiermee aanvangen? iK bedoel maar, hij had nog steeds een vriendin, juist? Ik zag zijn ogen nog even, in daarin was zo'n blik van 'waar wacht je eigenlijk op? DOe het gewoon! wees impulsief!!!' ik deed het gewoon, spijt zou later wel komen. Ik was dronken genoeg om het nog leuk te vinden ook; na zes jaar Tom haten, zat ik met hem te kussen op een dak. Het erge was dat ik het leuk vond, en dat zou niet anders geweest zijn als ik nuchter was. mijn moeder en iedereen die het ooit had gezegd hadden gelijk; ik had tom zo gehaat omdat ik geen afscheid had kunnen nemen van hem. NIet echt. ik had hem gezegd dat ik hem nooit meer wou zien, maar mijn hart was gebroken. Blijkbaar was TOm de enige die het nog zou kunnen maken.. Zijn lippen voelden zo zacht aan..
TOm leunde een beetje achteruit, hij glimlachte, het deed me denken aan oude tijden. Het was het soort blik dat hij in zijn ogen had, op een moment dat we weer aan het "flirten" waren. VOor zover je dat al zo kon noemen. De blik van een klein jongetje dat weet dat hij iets niet mag doen, maar toch... het was iets dat hij graag deed.. dus negeerde hij de regels even.