Goodbye my almost lover..

Ze keek twijfelend naar zichzelf in de spiegel, zag ze er wel goed uit? Met haar hand onder haar kin staarde ze naar haar spiegelbeeld. Ze voelde zich zo raar nu ze eindelijk het besluit had genomen. Vandaag ging ze het hem vertellen, haar grote liefde, haar beste vriend. Sinds ze kleuter waren, hadden ze altijd al een band gehad. Ze steunden elkaar door dik en dun, dachten altijd hetzelfde en zaten op één lijn. Even gleed haar blik naar de klok die precies 8 uur sloeg. Ze stond recht en terwijl ze naar de deur liep, hees ze haar tas over haar rechterschouder. Huppelend daalde ze de trap af, waar haar moeder haar lachend opwachtte. ’Op tijd thuis straks, we moeten iets met je bespreken’ zei ze. Jente knikt en vervolgde haar weg naar de voordeur, ze deed haar fiets van het slot en reed de oprit af, op weg naar school. Haar haren speelden in de wind en een lichte blos verscheen op haar wangen. Ze voelde zich geweldig, want vandaag zou ze het zeggen, tegen hém. Hij die ze al zolang kende, hij die haar beste vriend altijd al was geweest en hij waarvoor ze zoveel voelde dat ze soms dacht dat ze op barsten stond. Aan de schoolpoort stapte ze af en met haar fiets in haar handen liep ze naar binnen. Daar aan het fietsenrek, gebeurde iets wat ze nooit had verwacht, wat niet in haar plan paste. Met grote ogen keek ze naar hem, hij die daar met een ander meisje stond. Een ander meisje dan haar, ze leek in geen enkel opzicht op het meisje dat daar stond. Het meisje met zoveel zelfvertrouwen, dat schaamteloos hem verslond met haar ogen. Die hem vasthield, hem kuste. Met tranen in haar ogen, draaide Jente zich om, hoe had ze zich zo kunnen vergissen. Hoe had ze ooit kunnen denken dat haar plan een happy einde zou hebben? De bel ging en verstoorde haar gedachten. De hele dag, verscheen er geen lach op haar gezicht. Gespannen liep ze door school, om hem te kunnen ontwijken, in de klas ging ze niet op haar vertrouwde plekje zitten, ze zorgde elke keer opnieuw dat hij niet in haar buurt kwam. En elke keer voelde ze hoe hij haar niet-begrijpend zat aan te staren, maar ze kon niets zeggen. Ze wou niets zeggen, want wat kon ze wel zeggen? Dat ze meer voelde voor hem dan vriendschap, dat hij degene was waar ze altijd aan dacht?
Na school haastte ze zich naar huis, zonder om te kijken naar hém, hij die haar teleurgesteld nakeek. ’Hey schat leuke dag gehad op school?’ vroeg haar moeder spontaan toen de deur achter haar dichtviel. Ze haalde haar schouders op en had alle moeite met haar tranen te bedwingen. ’Schat wat is er?’ vroeg haar moeder bezorgt. ’Niets, wat wou je me vertellen?’ probeerde Jente het onderwerp af te wimpelen. Haar moeder keek even naar Jente’s vader. ’We gaan verhuizen’ zei ze moeilijk. Verrast keek Jente op, dit was haar kans, haar kans om dit achter te laten, want het had toch geen zin meer om hier te blijven. ’Ok’ zei ze en ze liep naar boven, haar ouders verbaasd achterlatend. Ze hadden meer tegenstand verwacht, tranen, geschreeuw, maar geen ok.
Nadat ze haar koffers in de kofferbak van de auto had gedumpt, stapte Jente in de auto, ze wierp een laatste blik op het huis waar ze sinds ze klein was altijd had gewoond. Waar ze al haar herinneringen ging achterlaten. Ze beet even op haar lip en verdrong de tranen die achter haar netvlies branden. De auto begon te rijden en huizen gingen aan haar voorbij. Ze zag niet dat achter de auto een jongen verwoedt probeerde haar aandacht te trekken. Ze zag niet dat hij een roos vasthad en haar wilde vertellen dat hij niet wou dat ze wegging. Omdat hij simpelweg niet meer zonder haar kon leven, sinds ze al van de kleuterklas beste vrienden waren geweest. En al zeker niet meer sinds hij verliefd op haar was geworden. Ze zag niet dat hij uiteindelijk de auto niet meer kon bijhouden en uiteindelijk degene waar hij zo van hield zag wegrijden om nooit meer terug te komen.