3,

De dagen vlogen voorbij. Ik sliep bijna heel de dag. Henrik zat alle dagen naast mijn bed. Arlene, Joost en Jason komen ook erg vaak langs om te kijken hoe het met me gaat. Maar henrik was er altijd. Nog maar 4 dagen voordat ik 16 werd en ik voelde me steeds zieker. Het was 12 uur en Henrik zat naast me een boek te lezen. Ik ging een beetje meer rechtop zitten. ‘Henrik, wie was die man die zo naar me keek met dat mes? Ik weet dat jij hier meer over weet en ik wil dat me alles verteld. En waarom ben ik zo ziek? Dit kan gewoon geen toeval zijn allemaal!’ ‘Dat is het wel’ antwoordde henrik. ‘Ik weet niet wie die man is en ik weet ook niet waarom je ziek bent. De griep heerst heel erg’. ‘Waarom zit je dan dag en nacht naast mijn bed? En waarom zo gauw als ik in beweging kom denk je dan dat er iets is?’ ‘Ik heb echt geen idee waar je het over hebt Kevin antwoorden hij’. Ik gaf het op en was boos. Henrik liep mijn kamer uit en hoorde dat hij in de kamer naast mij. Ik hoorde hem discussiëren met Jason en Joost. Ik stapte voorzichtig mijn bed uit en pakte mijn glas van tafel. Ik gooide hem leeg en zet hem tegen de muur aan. Ik legde mijn oor er tegenaan en luisterde naar de discussie tussen Jason Joost en henrik. ‘We moeten het hem vertellen’ hoorde ik Jason zeggen. ‘Het is te gevaarlijk’ zei henrik. ‘Je weet dat Arlene ons constant in de gaten houd’. ‘Dat risico moeten we dan maar nemen’ zegt Joost. ‘Ik wil niet dat Kevin het weet voor zijn 16e verjaardag en daarmee basta!’ Ik hoorde de deur woest dichtslaan. Daarvan schrok ik zo dat ik mijn glas liet vallen en uit evenwicht vloog. Ik kwam pijnlijk op de grond terecht en viel in het glas. Ik hoorde mijn deur open gaan en Joost Jason en henrik stonden in mijn kamer. Ze schrokken toen ze mij doorbloed op de grond zagen liggen. Ze knielde gelijk op de grond en trokken me weg uit het glas. Ik voelde me al zo ziek en nu ook dit nog. Ze brachten me gelijk naar het ziekenhuis.

Het was inmiddels al 11 uur in de avond. We kwamen op de spoedeisende hulp. We mochten gelijk meekomen. Een lange man kwam op ons afgelopen. Hij stelde zich voor. ‘hallo ik ben dokter Simon. Je hebt lelijke verwondingen die ik snel moet hechten en schoonmaken’. Ze legde mij op een brancard en rolde mij naar voren. Jason, Joost en henrik mochten niet mee de behandelingskamer binnen. Heel veel merkte ik niet van de behandeling want al gauw brachten ze mij in een narcose.

Ik had een nachtmerrie. Al is misschien de naam nachtmerrie niet helemaal goed. Ik had meer een droom. Ik zag mensen met zwarte jassen voor me. Sommige hadden wapens. De wapens kwamen me bekend voor. Het waren dezelfde wapens die de man in het bos bij zich had. Er stonden ook andere mensen. Ze droegen zwarte maskers. Ze kwamen met een grote groep om me aflopen. Ik wilde gillen, ik wilde rennen. Maar ik kon het niet. Toen ineens schoten mijn ogen open en lag ik in het ziekenhuis. Jason en Joost zaten naast me. Ze zagen dat ik wakker was en kwamen gelijk in beweging. ‘Hoelang heb ik geslapen?’ vroeg ik gelijk. ‘Bijna een hele dag’ antwoordde Jason. Ik dacht goed na. Over 3 dagen was ik dus jarig. Dokter Simon kwam samen met henrik de kamer binnen lopen. ‘Hoe voel je je?’ vroeg Simon. ‘Ik voel me op zich goed. Vreemd in mijn hoofd’. ‘Dat komt door de verdoving’ zegt Simon. ‘Ik denk dat je al wel weer naar huis kunt over een uurtje. Als je belooft dat je rustig aan doet en dat ze goed voor je zorgen’. ‘Dat komt in orde’ zegt henrik gelijk. Joost en Jason hielpen me met aankleden. Ze begeleidde me naar de auto waar ik op de achterbank ging zitten. Ik zag henrik en Simon nog praten maar henrik stapte al snel achter het stuur. En toen reden we snel naar het weeshuis.