4,

We waren al binnen een kwartier in het weeshuis. Het was inmiddels al donker. Toen we aan kwamen rijden stond Arlene voor het weeshuis. Jason en Joost hielpen me de auto uit. We liepen langs Arlene zonder haar aan te kijken. Alleen henrik keek haal vuil aan en zo ook andersom. Jason en Joost trokken zich er niets van aan en namen me snel mee naar mijn kamer. Ze legde me op mijn bed. Ik was doodmoe ook al had ik lang geslapen. Ik voelde me echt raar de laatste tijd. Ik had geen idee waar dat vandaan kwam. Ook al was het pas 6 uur in de avond, ik viel gelijk in slaap.

Dit was eigenlijk de eerste nacht dat ik normaal sliep. Zonder nachtmerries en zonder wakker te worden. Ik werd pas om 8 uur wakker. Morgen was ik jarig. Ik zou dan eindelijk 16 worden. Ik stapte mijn bed uit. Niet was dit mijn eerste goede nacht in tijden maar ook was er niemand in mijn kamer. Ik voelde me een soort van vrij. Ik stond op en poetste mijn tanden. Ik kleedde me aan en liep naar beneden voor het ontbijt. Toen ik daar aankwam zaten Joost en Jason er nog niet, wat vreemd is want hun zaten bijna altijd als eerste aan het ontbijt. Ook waren henrik en arlene er niet. Ik ging aan een tafel zitten. Alleen. Ik at snel alles op. Ik was erg blij dat ik me weer normaal voelde. Het was vandaag maandag. Dat betekende astronomie van henrik. Ik liep het klaslokaal binnen en tot mijn grote verbazing was henrik er niet. Voor de rest zag ik ook niemand in het lokaal. Toen ik me omdraaide stond arlene plotseling achter me. ‘Hij is weg’ zei ze. ‘Hij is weg en komt waarschijnlijk niet meer terug’. Ze zei het met een spottend lachje alsof ze er blij om was. Ik negeerde haar en liep terug naar mijn kamer. Dat betekende dat ik een dag voor mezelf had. Ik was best blij want ik hield het niet lang vol om actief bezig te zijn. Ik was nog zwak door de behandeling met mijn verwondingen. Ik plofte op bed neer en las een boek dat ik al duizend keer had gelezen. De uren vlogen voorbij. Ik maakte een beetje huiswerk en las erg veel. Het werd al langzamerhand donker. Ik zag de wijzer van de klok van 9 uur naar 10 uur naar 11 uur gaan. Toen besloot ik maar is om te gaan slapen. Morgen was ik jarig. Daar keek ik naar uit. En toen viel ik in slaap.

Ik sliep nog niet eens een uur of ik werd met een schok wakker. Het was 5 voor 12. Ik sprong uit mijn bed. Ik hoorde stemmen onder mijn raam. Ik hoorde stemmen overal. Ik de kamer naast mij, overal. Ik keek uit mijn raam. Maar ik zag helemaal niets. En toen ineens sloeg de klok 12 uur. De grote klok beneden in de grote zaal kon ik hier horen. Hij sloeg 11 keer. En toen gebeurde alles in een snel tempo. Toen de 12e slag van de klok sloeg voelde ik een enorme steek in mijn hoofd. Zo erg dat er mijn evenwicht verloor en viel. Ik klapte met mijn hoofd tegen de muur die de kamer van mij en de andere kamer scheid. De klap was zo hard dat ik niet meer wist waar ik was. Ik hoorde alleen mijn deur opengaan en mensen in paniek met elkaar praten. Ik herkende de stemmen van Jason en Joost. Ik voelde armen om me heen. Ze verplaatste me. De kamer uit. Toen hoorde ik een enorme explosie. Ik hoorde de stemmen weer die ik 5 minuten geleden ook gehoord had. Ze namen me mee de trap af. Half rennend. Toen stonden ze ineens stil. Ik kon maar net zien wat er was. Voor hun stond een man met een zwart masker met achter hem twee mannen met twee wapens. Een van die mannen was de man die ik in het bos had gezien. Ze kwamen in beweging. Toen schoot er een witte flits voorbij ons. Ik herkende de stem van Henri. De man met het witte masker kwam in beweging. Joost liet me los en haalde ineens een pijl en boog van zijn rug af die mij nog niet was opgemerkt. Hij schoot de eerste man neer waardoor hij zijn wapen uit zijn hand liet vallen. De andere kwam in beweging. Hij sloeg met het zwaard die Joost nog maar net kon ontwijken.

Jason droeg me nog steeds en liep snel het weeshuis uit. We waren nu buiten. Het was pik donker. Hij rende snel. Hij rende het bos in. Dieper en dieper. Ik hoorde dat we achtervolgt werden door meerdere personen. Jason legde me neer in de bossen. En toen hoorde ik een wild gevecht plaats vinden. Ik hoorde zwaarden tegen iets aan slaan en mannen die schreeuwde van de pijn. Ook hoorde ik keer op keer bogen af gaan. Ik hoorde nu ook dat Joost bij Jason was gevoegd om te vechten. Ik kon bijna niets zien. Na een tijdje was iedereen vermoord. Jason droeg me weer snel en liep steeds verder het bos in. Ik snapte nog steeds niet wat er allemaal gebeurde. En toen was hij daar weer. De enorme pijn in mijn hoofd. Die nu langzamerhand naar beneden trok. Ik schreeuwde van de pijn. Jason legde me neer. Ze stopte met lopen. Het was een enorme pijn. In de verte hoorde ik meer mannen aankomen. Ze waren met z’n vijven. Jason en Joost stonden gelijk in de gevechtshouding. De voorste man had een zwart masker op. Hij vuurde een zwarte straal op ons af. Die straal werd geblokkeerd door henrik die ineens tevoorschijn kwam. Joost en Jason vochten samen tegen vier mannen en henrik tegen de man met het masker. Ik kon helemaal niets doen. Het gevecht ging er flink aan toe. Maar na een tijd hadden ze ze alle vijf verslagen. Ze knielde alle drie bij mij neer. De pijn werd steeds erger. ‘Gaat het’ vroeg henrik. ‘Mijn hoofd doet zo’n pijn! De pijn strekt steeds meer naar onderen’ zei ik. ‘Het is begonnen’ zei hernik tegen Joost en Jason. Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde maar toen hoorde ik ineens een vrouwenstem. Ik zag arlene voor ons staan. Ze had een zwarte lange jurk aan. Achter haar stonden twee mannen met zwarte maskers. Henrik Joost en Jason gingen in de gevechtshouding staan. En toen was het gevecht begonnen. Arlene vuurde een zwarte straal af naar henrik die keihard achterover vloog. Jason en Joost vuurde allebei een pijl af. Zo ging het gevecht door. Henrik stond op en vuurde een witte straal af op arlene. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik kon weer gewoon nadenken. Was dit echt mogelijk. Mensen die zwarte en witte vuurstralen naar elkaar afvuren. De pijn trok weer terug. Alleen deze keer niet in mijn hoofd. Maar in mijn benen. Mijn benen voelde aan als twee blokken beton. Het gevecht ging maar door. Joost z’n pijl doorboorde een man de twee mannen die dood op de grond viel. De andere werd geraakt door een pijl van Jason. Arlene stond er alleen voor. Een lange tijd vocht ze tegen ze alle drie maar toen vluchtte ze. Ze rende snel weg. Niet omdat ze te zwak was, maar om waarschijnlijk versterking te halen.