158~

Laura PoV
'I knew it.' zei hij zachtjes in mijn oor. ik grinnikte, maar het lachen verging me toen hij zijn handen naar me opende. ik kroop een beetje achteruit. Toms ogen vernauwden zich een beetje. 'Wacht even, ik ben niet helemaal mee. Eerst kus je me met alle opgekropte passie van ongeveer 6 jaar ver, en daarna mag ik je niet eens vasthouden.' zei hij een beetje geïrriteerd. 'één, dit was dus niet mijn idee.' begon ik zacht. TOm schudde ongelovig zijn hoofd. 'NIet jou idee?' vroeg hij op een verbaasde manier. Ik haalde mijn schouders op. Hij grijnsde en boog zich weer naar me toe. met zijn ene hand hield hij mijn kin een beetje vast, met de andere zat hij aan mijn haar. Hij trok me grijnzend nog een beetje dichter tot onze lippen elkaar raken. Als hij zich daarnet een beetje had ingehouden, dan deed hij dat nu zeker niet. hij likte zachtjes aan mijn lippen,zoog aan mijn onderlip. 'Je gaat met niet geloven' zei hij op een triomfantelijke manier, 'maar ik hoorde je kreunen.' zei hij lachend. ik haalde mijn schouders op. 'misschien was het wel omdat het me irriteerd dat je niet opgeeft.' zei ik lachend. 'Opgeven doe ik nooit. niet voor jou.' zei hij, en voor Tom klonk het redelijk serieus. Ik rolde met mijn ogen, en hij trok me aan mijn armen naar hem toe. Ik gaf hem een klap in zijn gezicht, maar ik kan er niet aan doen; ik glimlachte toen ik zijn blik zag. 'Ik mag zoiets waarschijnlijk niet meer doen, zeker?' vroeg ik onschuldig. TOm tuitte zijn lippen. 'Eigenlijk wel.' ik keek hem verbaast aan. 'Zolang dat je me erna maar een kusje geeft om de pijn te verzachten.' Hij zou ook nooit veranderen, bedacht ik me zuchtend. En weet je wat het aller ergste was? Ik deed het nog ook, maar daarna wou ik me uit de voeten maken. Ik had buiten Tom gerekend.