Opdracht 1, inzending

Traag liep ik naar boven. Toen ik de krakende zolderdeur opendeed, zag ik veel rommel. Verschillende dozen stonden in een hoekje op elkaar gestapeld en er lag een dikke laag stof op de grond. Ook al was er veel waar ik op kon letten, mijn oog viel direct op een kleine kast die heel oud leek. De groene lak was er bijna helemaal vanaf, waardoor het witgeverfde metaal duidelijk zichtbaar werd. Na even twijfelen, besloot ik te kijken of er iets in lag. Een beetje angstig draaide ik de roestige sleutel om, wat niet zomaar ging.

Een kleine lichtstraal verscheen op de muur toen ik de kast voorzichtig opendeed. Bang voor wat zou komen liet ik de kast los en zette ik een stap achteruit. Waarom was ik toch weer zo'n angsthaas? Dat was altijd één van mijn slechtste eigenschappen geweest, samen met mijn eigenwijsheid en opvliegend kantje.

Na een keer geslikt te hebben, raapte ik al mijn moed bij elkaar en liep ik terug naar de oude kast. Ik haalde nog eens diep adem en gooide de deur toen zo snel mogelijk open, waarna ik die weer losliet. Even werd ik verblind door een fel licht, maar toch wenden mijn ogen er snel aan. Ik bracht mijn hoofd dichter bij het voorwerp dat ik vaag kon zien. Al snel kreeg het onduidelijke ding een vorm. Het was een doosje, een doosje dat openstond en waar licht uit kwam. Ik was verbaasd dat uit zo'n klein ding zoveel licht kon ontsnappen. Met trillende handen reikte ik naar het doosje. Het woog veel meer dan je zou verwachten. Ik zette me op de barkruk die achter me stond en bekeek het zware voorwerp aandachtig.

Na het mysterieuze ding dat ik vasthad grondig bestudeerd te hebben, wilde ik weten wat erin zat. Ik weifelde eerst, maar daarna won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, dus liet ik mijn hand het doosje in glijden.
Ik haalde er iets wit gekleed uit en schrok toen ik zag hoe het groter werd naarmate ik het verder van het doosje hield. Toen het groeiende wezen eindelijk met zijn voeten aan de grond kon, liet ik het los. Het leek op een gewone man die ik 30 à 40 jaar schatte.
Ook merkte ik dat het doosje uit mijn hand verdwenen was.

Na de man even aangestaard te hebben, nam hij het initiatief om een gesprek te beginnen.
"Ik zal je wat over mezelf vertellen."
Zo begonnen we een gesprek. Hij heette Angelo (mijn overleden vader ook, wat een toeval!) en was 39 jaar. Hij was geboren in Afrika en geadopteerd door Amerikanen.

Het was best een triest verhaal. Zijn adoptieouders stierven, waardoor hij in een pleeggezin belandde. Deze wilden verhuizen. Op de idiootste manier die ik maar kon bedenken, kozen ze Australië. Ze gooiden een pijltje van een dartbord op een wereldkaart, kwamen uit op Australië en zijn dus even naar de andere kant van de wereld verhuisd, alsof dat niets is.

Hij sprak elke taal die je maar wil. Ik vroeg hem om in het Chinees te zeggen:
"Ik ben Angelo en ben 39 jaar oud."
Hij deed het, maar in mijn oren klonk het enkel als gebrabbel. Gewoon een beetje ge-ching en ge-chang. Het kwam eigenlijk best wel grappig over.

"Maar goed. Dat is niet de reden dat ik hier ben. Je kan me een vraag stellen, eender wat. Ik kan alles beantwoorden," zei Angelo na even gedold te hebben.
"Euh... Haha, goed geprobeerd. Ik geloofde het bijna!" lachte ik ermee.
"Dit is geen grap, Fanny, het is echt waar! Luister, je moet het zelfs niet geloven, stel me gewoon een vraag," probeerde Angelo me te overtuigen.
Hij kent mijn naam? Huh, hoe kan dat nu weer? dacht ik.
Zacht zuchtte ik.

"Best, maar als je me in de maling neemt, zal het je beste dag niet zijn..." waarschuwde ik hem.
"Geen zorgen, ik neem je niet in de maling."
"Oké dan, maar... de vraag die ik heb kan niemand beantwoorden! Dat is onmogelijk," zei ik.
"Niets is onmogelijk," zei Angelo snel nadat mijn zin af was.
"Goed dan, we zullen zien."

Net als ik mijn vraag wilde stellen, onderbrak Angelo me.
"Wacht! Denk goed na, want ik zal je vraag direct beantwoorden. Het is vrij irritant, het vliegt gewoon uit mijn mond. Je hebt maar één kans per leven. Wees dus zeker van je keuze."
Zijn er dan meerdere levens? dacht ik, maar ik zei het niet. Ik vroeg hem eerst of hij enkel dingen wist uit het verleden of ook uit de toekomst. Ook vertelde ik er bij dat dat niet mijn echte vraag was.
Hij zei alles te weten.

"Oké," zei ik stil, waarna ik diep ademhaalde en mijn vraag stelde:
"Wat is er écht met mijn vader gebeurd? Hij pleegde geen zelfmoord, dat weet ik gewoon!"
Het leek wel of Angelo schrok van mijn vraag.
"Wat is er? Je schrok van mijn vraag, waarom?"
Hij zuchtte.
"Ik, euh... het spijt me."
Hij liet een traan uit zijn waterige ogen ontsnappen. Het kwetste me hem zo triest te zien, ook al kende ik hem amper.
"Euh.. Goed, hoe begin ik hieraan? Oké. Je voorgevoel klopte, hij pleegde geen zelfmoord," stamelde hij.
"Ja! Ik wist het!!" riep ik blij uit.
"Nee, het is veel erger..." zei hij.
Even had ik de neiging om te glimlachen, maar toen ik Angelo's serieuze blik zag, hield ik me in. Meende hij het serieus?
"Maar, wat dan?" vroeg ik hem, bang voor het antwoord.
Angelo viel stil. Net als hij iets wilde gaan zeggen, slikte hij zijn woorden op het laatste moment in.
Ik wist niet wat te denken, maar ik vreesde voor iets heel erg...

"Ik ben... euh, ik bedoel... je vader is..." stotterde Angelo.
Met een bijna smekende blik keek ik hem aan, zodat hij zijn zin afmaakte.
"Vermoord..." vloog het woord uit zijn mond.
Mijn mond stond nu wijd open.
"Door mijn... euh... ik bedoel zijn beste vriend..." stamelde hij erachter.
Een beetje achterdochtig vroeg ik:
"Waarom begon je je zin twee keer alsof jij mijn vader was?"
"DEED IK NIET!" antwoordde hij snel. Te snel naar mijn zin...
"Wacht. Angelo... negenendertig jaar oud..."
De angst was in zijn ogen af te lezen, al wist ik nog niet zeker waarom.
Ik ging verder:
"Geadopteerd en in een pleeggezin beland... naar Australië verhuisd... Pap... Pap, ben jij dat? Ben jij mijn vader?"

Zacht zuchtte hij. Daarna knikte hij zo onopvallend mogelijk, maar ik had het gezien.
Ik ademde lucht in terwijl ik een 'oh'-geluidje uit mijn mond liet ontsnappen.
"Je bent het echt! PAP!!" riep ik, waarna ik op hem af liep om hem te knuffelen.
Ik viel echter recht op mijn kin. Even werd alles wazig, maar al snel zag ik de witte, bestofte tegels van de zolder weer.

Traag kwam ik terug recht. Ik keek mijn vader onbegrijpelijk aan.
"Je... je kan me niet aanraken. Nu ben ik een geest. Als je moeder zou binnenkomen, zou zij me niet zien. Alleen jij kan me zien, omdat jij zo goed zorgde voor je zusje toen ik was gestorven. Daarom heeft de hoofdgeest besloten je een beloning te geven. Dat is trouwens waarom ik in dat doosje zat, zodat ik je nog eens kon zien. Dat is, zoals je wel merkt, gelukt en nu sta ik dus hier..." legde hij uit.
"Nou, dat had je me ook wel mogen vertellen voor ik je besprong!" lachte ik ermee.
"Maar nu even serieus... Je zei dat je alles wist..." vroeg ik hem een beetje verward.
"Het klopt, ik weet ook alles. Maar aangezien jouw vraag is wat er is gebeurd met mij, moet ik niet veel moeite doen," vertelde hij.

Ik knikte als teken dat ik het begreep en zei dan met tranen in mijn ogen dat ik hem miste. Hij knikte zacht.
"Ja, ik jou ook..."
"Ugh, verdomme! Waarom kan ik je nu niet vastgrijpen en je helemaal plat knuffelen!?" schreeuwde ik, waarna mijn hart brak en ik helemaal in huilen uitbarstte. Ik was gebroken.
"Ik wil je hier bij me, pap. Voor altijd..." zei ik triest.

Nog voor hij iets kon zeggen, zag ik hem naar achter gesleurd worden. Alsof hij in een zwart gat gezogen werd. Hij reikte zijn arm nog naar me uit, maar het was te laat. Het beeld was weg en voor mijn voeten, waar hij net stond, lag een hoopje as.
"Ik hou van je, pap. Tot later," zei ik nog, waarna ik met waterige ogen naar mijn kamer liep en op mijn bed ging liggen.
Huilend viel ik in slaap.