11,

‘Sagi, je moet echt doorlopen! Dadelijk komen ze ons op het spoor!’ riep Virgo. Ik was moe. Echt doodmoe. Ik had vannacht bijna geen oogdicht gedaan vanwege mijn nachtmerrie. We waren inmiddels weer terug in het bos. We liepen nu richting het oosten. ‘Zijn we denk je genoeg beschermd door de bomen?’ vroeg ik. ‘Ik denk het wel’ antwoordde Virgo. ‘Hoezo?’ Ik gaf geen antwoord. Ik veranderde meteen in een centaur. Nu zou ik veel sneller kunnen rennen. Ze lachte en veranderde zelf ook. We rende/vlogen nu veel sneller als eerst. Nu maar hopen dat we niemand tegen zouden komen. Al snel waren we het bos weer uit. We veranderde terug. We kwamen bij een stadje aan. Het stadje was helemaal verlaten. ‘Laten we hopen dat we hier wat te eten vinden’ zei Virgo. Ik had door mijn nachtmerrie en de slangendragers helemaal niet meer aan mijn honger gedacht. We liepen de verlaten huizen binnen. Maar veel vonden we niet. Gelukkig stond aan de rand van het bos een appelboom. We plukte een paar appels en begonnen met eten. Maar al gauw veranderde het eten in een appelgevecht. We leken net twee kinderen. We schrokken allebei toen we ineens iets hoorde in het dorp. Die was toch uitgestorven? We besloten om te kijken. Toen we aankwamen hoorde we niets. ‘Zie jij wat?’ vroeg ik. ‘Nee, we zullen het vast wel verkeerd gehoord hebben’. We wilde ons opdraaien toen ineens een harde explosie helemaal achteraan het dorp klonk. We gingen voorzichtig kijken. We zagen twee magiërs tegenover elkaar staan. Een had een gewoon zwart masker op. Maar de andere had een wit masker op. Ze stonden tegenover elkaar. Toen viel ineens de een de ander aan. Ze konden allebei vuurstralen afvuren. De een witte en de ander zwarte. ‘Dat is een magiër van de ecliptianen’ zei Virgo en ze wees naar de magiër met het witte masker. ‘Weet je dat zeker?’ vroeg ik. ‘100% zeker’ zei ze. ‘Dan moeten we helpen met vechten’ zei ik. Maar het was al te laat. De magiër van de slangendragers ging in vlammen op. Toen ineens draaide de magiër zich om. ‘Wie is daar?’ riep hij. We bleven stil. Toen vuurde hij een straal op ons af. We schrokken zo dat ik veranderde in een centaur en Virgo de lucht in vloog. We waren nu zichtbaar. ‘Sagittarius en Virgo!’ schreeuwde de man van blijdschap. Hij kwam op ons afgerend. ‘uuuh wie bent u?’ vroeg ik. ‘Mijn naam is Steven. Ik ben lid van de ecliptianen. Ik was hier op onderzoek uit omdat ik hoorde dat er in dit gebied 3 sterrenbeelden rondliepen. Waar zijn jullie beschermers?’ vroeg Steven. ‘Die zijn we kwijt geraakt’ antwoordde Virgo. ‘Dat meen je niet! Het is levensgevaarlijk voor jullie hier! Dit gebied zit vol met slangendragers. Ik zal jullie net zo lang beschermen totdat we jullie beschermers gevonden hebben. Maar laten we eerst maken dat we hier wegkomen.

En we renden het dorp uit.

‘Bukken!’ riep Robijn naar mij. Dit was de zoveelste keer dat we een gevecht hadden met slagers. Robijn en Rose waren sterk. Ze hadden allebei een wit zwaard waar ze allebei heel goed mee overweg konden. We waren omsingeld door 6 slagers. Na een tijdje was er nog maar 1 over. Die werd vermoord door mijn pijl. ‘Snel wegwezen hier’ riep Robijn.
We renden snel verder.

Uiteindelijk kwamen we bij een klein dorpje. Er woonden niet veel mensen. We zochten een plek waar ze voedsel hadden. Het was een armmoedig dorpje dus veel was er niet. Nadat we gegeten hadden en wat op hadden geslagen, trokken we weer verder. We ware nu inmiddels aan het oosten van Brazilië. We hadden Sagi nog steeds niet gevonden. ‘Wat weten jullie eigenlijk allemaal van de ecliptianen?’ vroeg ik nadat het lang stil was geweest. ‘We zijn met niet veel. Dat is eigenlijk het enigste wat ik ervan weet’ zei Rose. ‘En wat weten jullie van de slangendragers?’ vroeg Joost. ‘Dat ze met veel zijn. Ze hebben een grote leider en 5 leiders. Gelukkig zijn we er daar nog geen een van tegen gekomen’ zei Robijn. ‘Wij wel vrees ik’ zei Joost. Ik keek Joost vreemd aan. ‘Volgens mij is Arlene een van die 5 leiders. Je zag hoe ze tekeer ging tegen die magiërs’. ‘Misschien heb je wel gelijk’ zei ik. ‘Gelukkig zijn we nu bij haar uit de buurt. We moeten echt opschieten met de sterrenbeelden te vinden. Hoe langer het duurt voordat we ze vinden, hoe gevaarlijker het wordt’. ‘Je hebt gelijk’ zei Robijn. ‘Ik hoop maar dat alles goed is met Virgo.

‘Hoe lang zitten jullie al zonder beschermers?’ vroeg Steven. ‘Ik nu inmiddels 3 dagen’ zei ik. ‘Ik al ongeveer 1 maand’ zei Virgo. ‘Nou ik ben blij dat ik jullie heb gevonden om jullie te beschermen’. We liepen inmiddels weer in het bos. ‘Steven?’ vroeg ik. ‘Met hoe vele zijn de ecliptianen eigenlijk ongeveer, ik weet namelijk helemaal niets over ze’. ‘Ten eerste horen jullie ook gewoon bij de ecliptianen, net zoals alle anderen. Dus dat zijn er al 12. Nou elk sterrenbeeld heeft als het goed is nog 2 beschermers. Dus dat zijn er dan 24. En dan heb je nog de magiërs van de ecliptianen. Daar ben ik zelf een voorbeeld van’. ‘En Henrik ook toch?’ vroeg ik. ‘Ja, dat klopt. Ken jij Henrik?’ ‘Ja, hij was de conciërge van het weeshuis waar ik woonde. Hij heeft me die 16 jaar beschermd samen met mijn twee beschermers’ zei ik. ‘Oké. Ik heb Henrik al heel lang niet meer gezien. Maar goed terug naar de ecliptianen. We hebben een aantal magiërs, al weet ik niet precies hoeveel. Wel hebben we naast de magiërs, ook een paar krijgers. Je kunt ze zeg maar vergelijken met jullie beschermers. Natuurlijk hebben we ook een leider, beter ge’ Maar verder kwam Steven niet. Want ineens gilde Virgo heel hard. We draaide ons snel om en we zagen dat 4 magiërs Virgo gevangen hadden. Ze dreigde haar te ontvoeren. Steven en ik kwamen gelijk in actie. Ik transformeerde zo snel ik maar kon en rende zo snel mogelijk achter de magiërs aan. Steven had inmiddels al verschillende vuurstralen op ze afgevuurd, maar die werden allemaal geblokkeerd. Steven sprong bij mij achterop. ‘Sagittarius, je moet echt sneller. We moeten ze inhalen’. ‘Ik loop zo hard als ik kan’. Maar het was al te laat. We waren ze uit het oog verloren. ‘Zie jij ze nog?’ vroeg ik. ‘Nee, hellaas niet meer’. Steven sprong van mijn rug af en ik stopte met rennen. ‘Waar kunnen ze haar heen brengen?’ vroeg ik. ‘Naar hun geheime schuilplaats hier vlakbij. Ik ben achter die plaats gekomen toen ik hier op onderzoek was. Maar daar stikt het van de slangendragers. Ik weet niet of we die met z’n tweeën aankunnen’. ‘Nou, het kan me niet schelen of we ze met z’n tweeën aankunnen. Ik laat Virgo niet stikken’. Steven klom weer op mijn rug.

‘Je moet die kant op’