Part 2

Toen we bijna bij het reservaat waren begon het zachtjes te sneeuwen en toen we afstapten voor Matt's huis lag er al een klein laagje wit dons op de grond. Een paar tellen nadat we op de deur klopten deed mevrouw Brown al open.
'Oh, kom gauw binnen jongens! Moeten jullie niet weg?' ter begroeting gaf ze me een schouderklopje en glimlachte ze hartelijk. Een lievere vrouw dan mevrouw Brown kon ik me niet voorstellen.
'Matt is zijn portemonnee vergeten.' legde ik uit.
'Mannen, altijd het zelfde.' grapte ze.
'Tsja, wat moet je ermee hè.'
Ze stootte met haar elleboog in mijn zij en samen lachten we. Matt keek quasi beledigd achterom terwijl hij zijn portemonnee uit een laatje pakte. Hij stak zijn kin omhoog en fronste zijn wenkbrauwen, 'Nou, dan ga ik maar hè.' Met zijn neus in de lucht liep hij langs ons heen naar buiten. Ik keerde me om en sloeg snel mijn armen om hem heen, voordat hij de drempel over was. Met mijn lippen tegen zijn oor fluisterde ik:'Weet je zeker dat je bij me weg wilt?'.
Twijfelend bleef hij staan en legde toen toch zijn handen op de mijne, die op zijn borst lagen.
'Hm...Ik denk dat ik maar even wacht tot na vanavond.' Hij keerde zijn hoofd en gafeen kusje op mijn neus.
We geneerden ons totaal niet meer voor zijn moeder, die nog gewoon achter ons stond. Toen we net samen waren wel, maar toen vond ze het raar dat we niet wat dichter tegen elkaar aan zaten. Ze zei dat we ons niet hoefden te schamen, ze was zelf immers ook jong geweest. De eerste paar dagen waren we nog steeds niet helemaal relaxed als we bij onze families in de buurt waren, maar zijn ouders waren zelf ook nog steeds heel verliefd op elkaar en gedroegen zich soms net als een jong stel. Daarom is het voor ons niet zo ongemakkelijk meer en doen we gewoon wat we willen als we bij Matt thuis zijn, net als zijn ouders. Bij mij thuis zijn we nog steeds wat afstandelijker als mijn ouders in de buurt zijn omdat ze min of meer in scheiding liggen, daarom zijn we liever bij Matt. Maar het allerliefst zijn we natuurlijk alleen.
Ik draaide om hem heen zodat ik naast hem kwam te staan en hij zijn arm om mijn middel kon slaan
'Dag mam!'
'Veel plezier vanavond jongens! Laat je even weten of je vanavond nog thuis komt Matt?'
'Ja, ik bel wel.'
'Dag mevrouw Brown!' zei ik.
'Oh, zeg toch Judith!' zei ze net voordat de deur dichtviel.
We liepen het reservaat uit en toen we weer bij de hoofdweg waren stons de taxi al op ons te wachten. Matt hield als een echte heer de deur voor me open en liep nadat ik was ingestapt naar de andere kant van de auto om naast me te komen zitten. Ik hoopte stiekem dat Matt de chauffeur nog zou moeten vertellen waar we heen moesten, maar dat had hij blijkbaar aan de telefoon al gezegd want de auto begon te rijden zonder dat de chauffeur bevelen opkreeg. Ik zou dus nog een tijdje in het duister moeten tasten. Ik twijfelde of ik aan de chauffeur zou vragen waar hij ons heen bracht, maar dat vond ik ook weer lullig voor Matt.
Na een tijdje liet ik mijn nieuwsgierigheid winnen, 'Mag ik raden waar we heen gaan?' vroeg ik aan Matt.
'Kijk maar naar buiten, dan zie je het vanzelf.'
Ik tuurde door het raampje, het was al behoorlijk donker dus ik had even de tijd nodig om iets te zien, maar toen we de felverlichte stad inreden herkende ik het meteen.
'Seattle?' vroeg ik.
Matt knikte alleen en ik ging door, 'En dan?'
Hij glimlachte mysterieus, 'Tsja, en dan...'
Ik duwde met mijn hand tegen zijn schouder zodat hij zachtjes tegen de zijkant van de auto bonkte en toen grinnikt hij, 'heb geduld, we zijn er bijna.'
'Wat is bijna?' ik hield het niet meer.
Matt keek tnaar buiten en wees naar iets achter mij, 'Nu.'
Ik draaide me om en kijk door het raampje, ik kon mijn ogen niet geloven. De taxi stond stil voor het chiqueste restaurant in Seattle dat ik kende. 'Nee...' stootte ik uit.
Matt stapte uit de auto en liep naar mijn kant om de deur voor me open te houden. Hij maakte een zwierig gebaar met zijn arm richtig het restaurant, 'Jawel mevrouw.'