167~

Laura PoV
De deur was nog niet uit, of er was nog maar een meter tussen ons in. hij legde zijn handen op mijn heupen, niet iets wat je zou kunnen afdoen als 'per ongelijk'. wel, dat bedacht ik me een beetje laat want op het moment dat ik me realiseerde wat Tom eigenlijk Plandde, stond ik al behoorlijk 'vast' tussen de hoek van het aanrecht, en Tom zijn.. buik. ik legde mijn handen tegen zijn borst, in de hoop dat hij een beetje trager zou gaan, dat hij op zijn minst heel even zou luisteren naar wat ik te zeggen had. Maar ik kende Tom, het feit dat mijn handen daar lagen, maakte het voor hem alleen maar leuker. uiteindelijk had ik mijn knie (zachtjes) moeten gebruiken om hem een beetje in te tomen. hij keek me verbaast aan, met een pijnlijke blik in zijn ogen, en dan was het slechts een lichte waarschuwing geweest. Of dat was toch de bedoeling. 'Is.. er iets?' vroeg hij. ik rolde met mijn ogen; nee, absoluut niet. ik keek weg. 'Laura?' vroeg hij zachtjes. ik negeerde hem. hij streek met zijn hand over mijn wang, maar ik nam zijn hand en haalde die van mijn gezicht. Tom bleef stil, stond nog steeds dicht, maar ik had meer ruimte. hij wachtte tot ik iets zou doen waarschijnlijk. 'Wat is de bedoeling?' vroeg ik uiteindelijk. hij knipperde met zijn ogen en haalde zijn schouders op. 'ik snap niet wat je bedoeld.' mompelde hij. ik keek naar de grond. 'Waarom nu? waarom is het precies nu dat jullie uit elkaar gaan? ik ..' ik wist niet meer wat te zeggen. Het lag allemaal overhoop. 'Ik weet dat je niet wou dat ik het "voor jou" uitmaakte met haar, maar eerlijk gezegd, deed ik het meer voor mezelf.' zei hij zacht. ik rolde met mijn ogen. 'Toevallig nu?' vroeg ik, even nadat we gekust hadden... Ik vroeg me af waarom ik het niet gezien had, nadat ze haar schoenen naar mij had gegooid. Een deel van me had voorzien dat ze dan uit elkaar zouden gaan, dat Tom het beu was... had ik hem moeten stoppen?