006 Rowy.
'Mama!!!' Roep ik met tranen in mijn ogen. 'Rowy, schat, wat fijn dat je er bent. Zullen we gaan zwemmen?' 'Ja! Leuk!!!
Het meer waar we zijn is prachtig, mijn vader zit er al met mijn kleine zusje Leonie, Smurf ( Ik noem hem echt zo ) zit naast hun. Ik ren blij en gelukkig het water in, papa volgt me. Hij begint me te kielen en ik schater het uit van het lachen. Mama komt ook het water in en helpt me, samen dompelen we papa onder. Opeens is hij weg, ik duik onder water maar ik zie hem nergens. 'Mama ik kan papa niet vinden, ik heb overal gezocht maar ik kan hem niet vin... den? Mama waar ben je?!' Ik kijk op de kant, Leonie is ook weg en Smurf ook, ik hoor allemaal geschreeuw achter me. Ik draai me om en zie daar mama, papa en Leonie in het water liggen, ze roepen me ze zijn bang. Leonie gaat onder water, dan mama en dan papa, ik zwem naar de plek waar ze verdwenen zijn en duik daar onder water. Ik zwem steeds dieper en dieper maar ik zie ze nergens meer. Ik krijg geen lucht meer, ik stik, ik verdrink! Ik begin te hoesten en drijf weer naar boven, nog steeds het gevoel hebbend dat ik stik. Een lik over mijn gezicht, ik probeer de likker weg te slaan maar verder dan een beetje mijn arm bewegen kom ik niet, ik schud met mijn hoofd maar meer dan een beetje draaien gaat niet. Ik haat het, het gelik, en dat ik er niks tegen kan doen. Ergens voelt het wel vertrouwd. 'Denk na, denk na!' Hoor ik, waar komt dat opeens vandaan? Ik til mijn hand op en voel over mijn hoofd, AU dat doet pijn en ik kreun.'Rowy, Rowy ik kom je redden!' Hoor ik nog een keer, ik beweeg mijn hoofd naar het geluid toe maar mijn ogen blijven gesloten. 'Blijf hier Rowy ik ben zo terug' Hoor ik weer. Ik wil roepen dat hij hier moet blijven, vragen wie hij is, maar ik kan niet praten. Er dringt een stank mijn neus in en ik begin te hoesten. Na een tijdje hoor ik glas breken, wat vreemd is aangezien ik in het water lig. 'Rowy' Roept de stem weer. Hoe weet hij mijn naam? De likker, ik neem aan dat het een hond is, begint te piepen. 'Rowy!' Roept de stem dichter bij nu. Ik probeer me om te draaien maar dat gaat niet dus begin ik weer te kreunen. Ik hoor wat kraken en mijn ogen vliegen open.
Grote brokstukken van het plafond vallen naar beneden, ik gil en duw Smurf opzij, de brokstukken komen op mijn been terecht en ik schreeuw het uit van de pijn.
Ik weet nu weer waar ik ben, wie ik ben en waarom ik hier ben, ook weet ik nu wie de stem is. Het is Stan.
Reageer (3)
haha love is n de hous.
1 decennium geledenwhaaa!!! het is zo f***ing spannent
1 decennium geledenHier is je reactie
1 decennium geledenDOOR!!!!
plzz?