008 Stan.

Ik hang met mijn lichaam uit het raam, met mijn benen binnen. Het is dat ik me altijd zo onzettend heb verveelt anders had ik hier bliven hangen tot ik zelf ook vlam zou vatten. Ik trek me omhoog en laat me naar binnen vallen. Ik sta op maar laat me ook gelijk weer op de grond vallen, de rook is zo dik dat ik alleen iets kan zien als ik plat op de grond lig. Ik tijger naar, tenminste ik denk dat ze dat is, Rowy toe en ik raak haar aan. 'O, het is de hond.' Zucht ik. 'Rowy, waar ben je?' 'AU, hier Stan, ik kan mijn been niet bewegen.' Kreunt ze. Ik kruip naar haar toe en bekijk haar been, het ziet er lelijk uit al kan ik het niet goed zien vanwege al het bloed dat in de weg zit. ik trek mijn shirt uit en verbind daarmee haar been. Ik zie aan haar gezicht dat het pijn doet. 'Oke en dan nu nog naar buiten.' Zeg ik, Rowy is ondertussen naar haar hondje toe gekropen, ik zie dat ze huilt. 'Hij gaat mee.' Zucht ik. Ik loop naar de tafel en breek er een poot af. Het is zo'n groote eikenhoute poot. 'Wat ga je daar mee doen?' Vraagt Rowy. 'Ik ga het als stormram gebruiken.' Ik neem een aanloop en ram tegen de deur. Na een aantal keer rammen valt de boomstam om en zijn we vrij. Ik til Rowy op, die op haar beurt weer het hondje vast heeft, en ren naar buiten. 'Hoe wist je eigenlijk dat ik hier was?' Vraagt Rowy aan me als we weer een beetje op adem zijn.
'Hij wees me de weg.' We kijken naar het hondje dat nog steeds zijn oogjes gesloten heeft.