011 Stan.

Aangekomen bij het ziekenhuis worden Rowy en ik uit de auto gereden, ieder naar een andere kamer. Ik rij door de klapdeuren en kan Rowy niet meer zien. In de kamer aangekomen wordt er naar mijn been gekeken, er zit allemaal glas in, onder mijn vlees en in mijn pezen en spieren, dat verklaard ook waarom ik niet meer kan lopen. 'Wat heb je gedaan dat er zo veel glas in je been zit?!' Vraagt een zuster aan mij. 'O, op mijn kop aan mijn benen in een gebroken raam gehangen.' Zeg ik luchtig, ik heb er nog niet veel last van gehad. Tot nu, ze beginnen mijn wonden schoon te maken, anders kunnen ze het glas er niet uithalen. Als ze daar mee klaar zijn komt er en dokter naar me toe 'met of zonder verdoving?' Vraagt hij. 'Hu?' Vraag ik stommig. De dokter zucht en herhaalt zijn vraag. 'Doe maar zonder.' Zeg ik met mijn tanden op elkaar. 'Oke.' Zegt de dokter opgewekt en hij pakt een tangetje en begint een stuk glas uit mijn knieholte te trekken. Het doet vreselijke pijn en ik knijp in de lakens van het bed. 'Gaat het wel?' Vraagt de dokter. Ik knik met mijn tanden op elkaar niet in staat om iets te zeggen. 'Oké daar gaan we weer.' Hij pakt zijn tang weer en pakt een stuk wat precies in een pees zit, er staat een monitor naast het bed die ik vast pak en ik knijp er in, nou ik verpulver hem. 'Hmm, misschien toch maar met verdoving.' Zegt de dokter bedenkelijk. 'Ja, dat lijkt mij ook een beter idee!' Schreeuw ik hem toe.