Deel 29

De jongen die Diana herkende als Baker kwam naar buiten, gevolgd door de anderen uit het zwerkbalteam.
“Gaat wel goed met hem,” beantwoordde hij Olivia’s onuitgesproken vraag, “maar hij moet nog wel even blijven.”
Olivia stond op en liep naar de ziekenzaal. Diana volgde haar zwijgend. James lag achterin de zaal op een groot wit bed. Naast hem stond een grote lading toverdrankflesjes. Olivia en Diana gingen op het bed naast hem zitten.
“We hebben gewonnen,” grijnsde James hoopvol naar Olivia, die een nogal bezorgde uitdrukking op haar gezicht had. Olivia wekte de indruk dat ze hem graag wilde slaan, maar zich net op tijd bedacht.
“Je hebt een beuker tegen je hoofd gekregen! Of heb je een hersenschudding gehad! Idioot!” Haar stem sloeg een beetje over.
“Ik leef toch nog? En we hebben gewonnen. Ik zei toch dat het een makkie zou zijn?” Olivia keek hem ontzet aan, haar mond viel open, maar ze spande haar vingers, en hield zich in bedwang.
“Als je maar voorzichtig doet,” mompelde ze gespannen.
“Dus, Diana, hoe is het met jou?” vroeg James, die duidelijk van onderwerp probeerde te veranderen. Diana zuchtte en vertelde maar voorzichtig over al haar oninteressante dingen

Na die ene keer was Diana nog een paar keer op bezoek geweest bij James, en de volgende dag mocht hij weer weg. Die zondag hadden ze niet veel gedaan, maar toen Diana ’s avonds terug kwam in hun slaapzaal, lag er een verassing op haar te wachten.
Op haar bed lag een klein opgevouwen briefje. Nieuwsgierig maakte Diana het open, maar er stonden maar een paar woorden op:
Ga terug naar waar je vandaan komt, modderbloedje
Geschrokken liet Diana het briefje vallen. Haar hart klopte ineens heel snel, en keek om zich heen. Niemand. Natuurlijk niet. Maar van wie was dat briefje? Het kon toch niet van Megan, Alice, Rose of Kate zijn? Alhoewel, ging Kate tegenwoordig niet altijd om met Slytherins? Nee, Kate zou toch nooit? Maar Diana twijfelde.
Ze moest het aan iemand vertellen, maar aan wie? James? Nee, hij zou zich nergens zorgen over maken, dat wist ze. Olivia? Nee, die zou overbezorgd raken, leraren erbij roepen. Megan en Rose ook niet, die zouden zelf ook bang worden. Megan was ook kind van dreuzelouders. Alice zou ook leraren erbij roepen. Kate… Nee, ze vertrouwde Kate niet. Ze haatte zichzelf erom, maar ze vertrouwde Kate niet.
De volgende keer, zei Diana tegen zichzelf. Als het nog een keer gebeurde zou ze het wel vertellen.
Maar het gebeurde niet nog een keer. De weken daarna bleef het rustig, en de kerstvakantie kwam steeds dichterbij. Diana had er ook wel zin in om haar ouders weer te zien, maar daarvoor kwam eerst nog iets anders. De hele school had het constant over het kerstbal. De dag voor de vakantie was er een groot feest in de grote zaal, waar iedereen zo’n beetje naartoe ging. En terwijl alle jongens nerveus probeerden om een meisje mee uit te vragen, en alle meisje wanhopig wachtten op een jongen, besloten Megan, Alice en Rose er gewoon met z’n allen heen te gaan, als vriendinnen. Dat scheelde een hoop gedoe.

--
Wow, het gaat ineens heel snel. Achja, anders wordt het ook saai... Maar het volgende hoofdstuk wordt wel interesant, een stuk vanuit iemand anders POV...