173~

Laura PoV
'Wel, als je buikje niet meer Brom Brom doet, kan je me dan vertellen wat je beslist hebt?' vroeg Bill lachend terwijl hij zich aan tafel zette. De manier waarop hij zijn hand zette, leek het alsof hij er alles wou aandoen om de krak die Barbara gemaakt had, niet wou zien. Nooit gedacht dat Bill zo gehecht was aan zijn spulletjes. 'Wat zou ik moeten beslist hebben?' vroeg ik nieuwsgierig. Laat het even duidelijk zijn dat ik het niet meer kon herinneren omdat mijn geheugen een vergiet is, en niet omdat TOM me alles deed vergeten. Zo erg was het niet, alleszins, nog niet. 'Of je met ons mee gaat. Op Tour? Lekker gezellig.' zei hij, maar hij klonk onzeker. ik knipperde met mijn ogen. juist ja, dat had hij gevraagd. Maar wat te antwoorden. Tom en de rest lang niet zien, was niet leuk. Maar hoe zat het dan met Gregorie? ik had hem in tijden niet meer gezien, en Thalia... En Alyona zou me levend villen als ze dat te weten kwam en... wat met mijn belofte aan mezelf dat ik Tokio Hotel uit mijn leven zou bannen? En waarom zou ik in hemelsnaam Barbara's plaats in nemen? Stel je voor dat het zo'n roze barbieachtige kamer was? Zou ik dan op tijd zwarte verf vinden? Ik bedoel maar, in zo'n kamer zou ik nachtmerries hebben. Heel erge nachtmerries. blijkbaar was mijn gezicht vrij duidelijk geweest over hoe ik nadacht. Hij haalde me uit mijn gedachten door zachtjes -en gespeeld- te kuchen. Bill's gezicht viel, hij leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. 'Je.. moet niet... ik bedoel.. we kunnen je niet ... dwingen. Het is geen.. verplichting, maar ... vergeet het gewoon.' zei hij zacht. Tom keek me niet eens aan, hij keek naar de grond. Hij had waarschijnlijk gedacht dat ik superactief zou zitten ja-knikken zoals Bill dat soms deed. Dat ik er mijn hele leven van gedroomd had om met hen op tour te gaan... Wel vroeger natuurlijk wel, maar mijn leven was danig door elkaar geschud.
'Weet je? ik ga er nog even over nadenken.' zei ik zacht terwijl ik naar de deur liep.