013 Rowy.

Ik lig in mijn kamer, opnieuw weer aan de zuurstof, het leek even goed te gaan maar het gaat weer fout. Ik adem zwaar en hoest veel. In de kamer naast mij ligt Stan, hij is sinds een paar uur stil, het was vreselijk hij bleef maar schreeuwen. Het blijkt dat zijn been ook is gebroken en dat tussen die twee botten in ook glas heeft gezeten, ze hebben het bovenste glas er uit gehaald met verdoving daarna zijn ze het onderste glas er uit gaan halen en dat lukte niet omdat hij door de pijn de dokters aan wou gaan vallen. Nu ligt hij onder narcose en wordt hij geopereerd. Ik wil weten hoe het met hem gaat, naar hem toe maar ik mag niet, ik moet op mijn kamer blijven omdat het niet goed genoeg met me gaat. Omdat ik niet sterk genoeg ben. Ik lig nog een uur in mijn bed te wachten, dan zie ik de dokters langs mijn deur lopen, ze zijn klaar met de operatie. Ik stap uit mijn bed, oe ik ben toch best duizelig, en loop naar Stan toe. Hij ligt op zijn buik, zijn hoofd is bezweet en zijn been ziet er akelig dik en blauw uit, hij slaapt. Ik ga op een kruk naast het bed zitten en pak zijn hand, hij opent zijn ogen en glimlacht. 'Ik dacht dat ik hier dood zou gaan.' Zegt hij, hij klinkt nog een beetje suffig door de verdovingen. 'Zo klonk het ook wel.' Lach ik. 'Heb je het gehoord? Damn!' 'Hoe is het nu met jou?' Vraagt hij. 'Het gaat wel.' Lieg ik. 'Oke.' Hij doet zijn ogen dicht en valt weer in slaap, ik knijp in zijn hand en hij knijpt terug.