Mijn ouders - 71

“Lizzie!” Mam rende op me af. “Ik heb je zo gemist.”
“Ik jou ook”, zei ik zacht, en omhelsde haar. Het was tien jaar geleden dat ik hen gezien had, twee jaar zat ik in het vuurnatieleger en acht jaar hier. Mijn vader kwam er bij staan, en ik omhelsde hem ook.
“Lizzie, kunnen we met je praten?”, vroeg mijn vader. Ik keek even naar Yue.
“Hier”, knikte ik.
“Euh, zonder al dat volk erbij?”
“Nee, sorry, voorlopig niet”, zei ik. Yue had het gehoord.
“Wachters, jullie kunnen gaan”, zei ze kalm. Ze wenkte Diana en Thomatio om bij haar te gaan zitten. Ik keek haar dankbaar aan. Niet iedereen hoefde te horen wat ik met mijn ouders te bespreken had, wat dat dan ook was.
“Lizzie, we willen dat je naar huis komt”, zei mijn vader.
“Dat gaat niet, pap, ik zit hier vast”, zei ik kalm.
“Je mag terugkomen van de vuurheer, hij stuurt wel een andere communicatiepersoon”, zei mam.
“Jullie begrijpen het niet”, zei ik zacht. “Ik ben hier uit vrije wil. Niet in opdracht van de vuurheer, hoewel hij dat lang gedacht heeft. Niet als gevangene van de waterstam, maar als hun bondgenoot. Ik steun de vuurheer niet langer.”
“Wat?!”, schreeuwde mijn vader. “Bedoel je dat je de vuurnatie verraad?”
“Ja”, zuchtte ik.
“Maar…. Wij zijn van de vuurnatie, Lizzie, jij bent zelf van de vuurnatie”, protesteerde mijn moeder.
“Ik heb niets tegen de vuurnatie, wel tegen de vuurheer”, legde ik uit. “Hij liegt ons voor, hij heeft het recht niet andere naties te onderwerpen.” Ik keek mijn ouders aan. “Waarom zijn jullie hier?”
“We wilden je zien”, zei mam eenvoudig. “We zijn naar het paleis gegaan en hebben de vuurheer gevraagd of we je mochten opzoeken.”
“En hij heeft niet gezegd dat ik was overgelopen?”, vroeg ik kalm. “Ik heb hem daar drie maanden geleden van op de hoogte gebracht.”
“Jawel”, zei mijn vader. “Hij wilde dat we met je zouden praten. Maar pas nadat we zelf hadden gevraagd hierheen te mogen komen.”
“Hij wilde dat jullie me zouden ompraten”, zei ik kalm. “Maar dat zal niet lukken. Ik heb deze keuze al gemaakt voor ik bij het leger werd ingelijfd.”
“Hoe durf je iedereen zomaar te verraden. Onze natie is trots, de machtigste van allemaal. Hoe durf je zomaar verraad te plegen?”
“Dat is mijn keuze.”
“Je hebt ons daarmee ook verraden, dat besef je toch?”
“Ik heb gedaan wat me het beste leek. Ik verwacht niet dat jullie hetzelfde doen, wel dat jullie mijn keuze leren respecteren.”
“Nooit”, zei mijn vader. “Zolang jij een verraadster bent, ben je onze dochter niet meer!” Ik schrok.
“Dat kunt u niet menen!”
“Toch wel”, zei hij ijzig.
“Mam?”, vroeg ik zacht.
“Het spijt me”, fluisterde ze. Ik wendde me af.
“Sluit hen op”, beval Yue.
“Nee!”, riep mijn moeder angstig. Ik keek haar aan, met tranen in mijn ogen.
“Jullie zijn van de vuurnatie, jullie horen bij onze vijand”, zei Yue kalm. “Ik heb geen keuze.”