181~

Laura PoV
'Misschien weet ik wel iets.' zei ik zacht. hij grijnsde lichtjes. 'Maar dat is niet voor nu.. nu ga ik eerst mijn kleren showen.' zei ik met een lachje. Tom kneep zijn ogen een beetje samen. 'Gemeen.' mompelde hij. ik knikte met een grote glimlach. 'had je iets anders verwacht?' vroeg ik lachend, terwijl ik de deur van het slot deed zodat hij kon vertrekken. Dat deed hij natuurlijk niet. hij sloeg zijn armen rond mijn middel, drukte me tegen zich aan. 'Wat als ik zeg dat het wel voor nu is?' vroeg hij grijnzend. 'Dan heb ik een dubbele portie knie klaar.' zei ik met een even grote grijns. hij keek even naar beneden en liet me toch maar los, met een of andere zielige blik. Ik dacht dat hij zou vertrekken, dus draaide ik me om, en dan voelde ik plots dat hij me weer naar zich toe trok. Grijnzend duwde hij een kus op mijn lippen. 'Zeker dat je niemand nodig hebt om je kleren aan te geven, of om te helpen of zo?' vroeg hij lachend. ik schudde mijn hoofd. 'Heel, heel, heel, heel erg zeker?' vroeg hij nog een keer toen ik hem aan de andere kant van de deur zetten. 'Heel heel heel heel heel heel heel maal 10 keer zeker.' zei ik waarna ik de deur meteen weer sloot, en iets voor het sleutelgat hing. Ik kende Tom net iets te lang om naïef te denken dat hij meteen zou vertrekken. ik wachtte een halve minuut. 'Leuk hoor, zo veel vertrouwen in me.' hoorde ik hem mompelen. 'Het feit dat je het opmerkt toont hoe goed ik je kan vertrouwen.' antwoordde ik. 'haha..' daarna werd het stil, gelukkig maar. Ik denk niet dat TOM genoeg gedronken had om mijn deur te willen intrappen, of zou ik toch maar een kastje ervoor zetten?