Cry me a river - 14.4

Olivia had zich neer gezet in één van de zovele rode stoeltjes die door de zaal verspreid waren. Stan was, samen met de jongens, mee het podium op gekropen. Het leek hem geweldig om eens te zien hoe het er uit zag als je op het podium stond in plaats van in de zaal, waar hij altijd stond. Olivia kon begrijpen dat hij het wilde zien, het moet toch een heel ander zicht zijn, toch? Haar rechterbeen had ze over haar linkerbeen gelegd en haar handen lagen in elkaar gevouwen op haar schoot. Ze zat op een van de bovenste balkons en kon alles zien wat er op het podium gebeurde. Zonder het door te hebben volgden haar ogen hoe de blonde, Ierse jongen over het podium sprong. Het deed haar goed om hem zo te zien. Dat hij nog steeds dezelfde Niall was die ze enkele maanden eerder had achter gelaten.
Even sloot ze haar ogen, en liet ze zich mee drijven op de muziek. Even vergat ze alles, ze wilde aan niets meer denken.
      “If I'm louder. Would you see me? Would you lay down in my arms and rescue me? Cause we are, the same, you saved me, when you leave it scarred again” hoe kon ze nu niet van die stem houden? Hij was perfect. Een rilling liep over haar ruggengraat heen. Ze wist dat het haar eigen fout was, dat zij hem achter gelaten had en langs de ene kant stond ze nog steeds achter die beslissing. Ze wilde zichzelf geen pijn doen maar langs de andere kant vervloekte ze zichzelf. Ze wilde hem niet kwijt, dat had ze nooit gewild. Het was eigenlijk wel zielig, dat ze hier zo zat. Het was haar eigen fout en nu moest ze niet gaan wenen. Ruw wreef ze de tranen, die over haar wangen liepen, weg. Ze moest aan iets possitief denken.
      “And then I see you on the street, in his arms, I get weak. My body feels I'm on my knees, praying” een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze Louis’ stem hoorde, heel eventjes vergat ze Niall. Dit was wat Louis altijd al had willen doen, hij wilde optreden. Op een groot podium zingen voor honderden mensen. Ze was blij voor hem. Haar soulmate was achter zijn dromen gegaan, iets waar zij ongelofelijk trots op was. Haar ogen gleden over het podium heen. Harry en Louis waren samen, idioot, aan het dansen, Liam was met zijn blackberry aan het klooien, Zayn zat naast Stan en Niall ... Wacht, waar was Niall? Verbaasd gleden Olivia’s ogen weer over het hele podium maar nergens zag ze de blonde, Ierse jongen. Ze boog een beetje voorover, haar handen had ze op de railling gezet, zodat ze ook voor het podium en in de rest van de zaal kon kijken. Maar nergens zag ze de blonde jongen.
      “Pas op dat je niet valt” haar hart sloeg een paar tellen over en zo snel als ze kon draaide ze zich om. Haar mond had ze al open getrokken om tegen de persoon uit te vliegen, ze had wel over de rand kunnen vallen, maar zodra ze hem zag zweeg ze. Haar mond klapte weer toe en ze kon niets meer uit brengen. “Is er iets?” zijn blauwe ogen stonden vragend en langzaam schudde ze haar hoofd.
      “Er is niets” ken je het gevoel dat je iemand zo graag wilt zien zonder dat er iemand bij is, maar als dat moment er komt je geen idee hebt wat je moet zeggen of zelfs niet hoe je je moet gedragen? Wel, dit was zo’n moment voor haar. Ze wilde niets liever dan even alleen zijn met Niall, maar nu het moment daar was had ze geen enkel idee hoe ze zich moest gedragen. “Hoe gaat het met je?”

Wat zijn jullie toch schatjes! Echt elke reactie zorgt er steeds voor dat ik breed glimlachend achter mijn laptop zit. Jullie zijn awesome!
Oh ja, ik hoop dat jullie het volgende hoofdstuk ook een beetje goed gaan vinden. Het heeft even geduurt voor het op 'papier' stond omdat er zoveel in moest en het precies goed moest zijn. Daardoor is het volgende hoofdstuk niet altijd even duidelijk ^^ Nou ja, ik hoop dat jullie mijn story nog goed vinden (;