Privacy problem.

’Dus wat vind je van onze familie?’ School was net uit en Jasper liep met me mee naar huis. Hij raapte een kei op van de grond en draaide hem rond tussen zijn vingers. ’Gestoord?’ lachte hij.
’Ik vind je familie heerlijk,’ zuchtte ik. En dat was de waarheid. Alice was gewoon geweldig. Ze praatte voortdurend, maar het stoorde me niet. Ik vond het zalig om naar haar verhalen te luisteren, met haar te lachen. Edward was het meeste geschikt om een serieus gesprek mee te voeren. En Emmett, wel hij was gewoon Emett. Zelfs Rosalie schonk me vandaag een aarzelend glimlachje.
’Wacht maar tot ze overbezorgd gaan doen,’ mompelde hij.
’Ze geven om je, beschouw het als een compliment.’
Hij zuchtte, haast onopgemerkt. ’Het zou toch fijner zijn als Edward niet steeds in mijn gedachten zat wanneer een mens te dichtbij komt. Als Alice zou stoppen met mijn toekomst steeds te scannen.’ Hij gooide de kei in de rivier die we voorbijliepen en draaide zich dan lachend naar mij. ’Maar dat zal wel normaal zijn voor een familie hé?’
‘Voor een familie met zulke gaven dan toch,’ antwoordde ik glimlachend. Ik vroeg me af of hij zich ooit helemaal zou kunnen beheersen in het bijzijn van mensen. Of het hem ooit zo ‘gemakkelijk’ zou afgaan als de rest.
’Waarschijnlijk niet.’
Ik keek verbaasd op naar Jasper. ’Ik moet mijn gedachten wat beter onder controle gaan houden hé?’ vroeg ik met een grijns.
’Wees gerust, ik hoor alleen flarden. Waarschijnlijk je sterkste gedachten.’
Hij moest eens weten. Ik kon nooit gerust zijn zeker niet wanneer hij me zo doordringend aankeek. Wanneer zijn ogen zo oplichten en helder topaas kleurden. De momenten wanneer ik dacht dat ik ging smelten.