01.7

      Elke keer ik hem zag kreeg ik wurgneigingen, gewoon door zijn gedrag. Dat was dan ook de basisreden dat ik voor mijn moeder koos toen ik de keuze had.

      Zonder dat ik het doorhad werd ik een onderzoekskamer ingereden. De dokter begon met de andere verwondingen voordat hij naar mijn been keek. Pijn schoot door mijn bovenarm toen hij de wonde begon te ontsmetten en er een windel om deed. Met tranen in mijn ogen probeerde ik de geur van bloed en de stevige hand van de dokter te vergeten. Nadat hij de schrammen in mijn gezicht en de wonde die blijkbaar over mijn bovenbeen liep verzorgd had keek hij even naar mijn been. Iets diep in me wilde de dokter in zijn gezicht slagen toen hij begon te duwen op mijn bovenbeen, maar ik hield me in.
“Het lijkt erop dat de spieren verrokken zijn, maar we gaan voor de zekerheid even een röntgenfoto nemen van je been. Gewoon om zeker te zijn dat je botten niet gebroken zijn of de val nog iets anders heeft geraakt,” zei de dokter,” Waarschijnlijk is het niets van die aard hoor, je kan rustig ademhalen. Jij was betrokken bij het ongeluk in de achterbuurt van New York, niet?” Ik knikte zachtjes.
“Ken je het meisje dat ze hebben binnen gebracht? Ze had geen identiteitspapieren op zak, dus kunnen we haar ouders niet bellen.”
“Ja, ze heet Ashley Monroe. Gespeld net zoals marilyn monroe. Ik kan je de nummers van haar ouders geven als je wilt. Ze wou dat ik ze altijd bij me had, voor als er iets gebeurde.”
“Oké, schrijf de nummers maar op dit papier. Daarna wil ik dat je me even verteld wat er gebeurd is. Daaraan kunnen we zien of je enige vorm van geheugenverlies hebt en of je in schok dreigt te gaan,” vertelde de dokter me,”Zijn er nog dingen waar je over klaagt, behalve de bekende problemen?”
Ik schudde met mijn hoofd,”Neen. Hoe gaat het met Ashley?”
“Ik weet het niet, ik heb haar enkel gezien toen ze binnenkwam, maar het zag er niet goed uit, dat kan ik je verzekeren.” Hij wist hoe hij zijn patiënten bang moest maken. Tranen twinkelden in mijn ogen.
“Niet huilen meisje. Als ze sterft, ik zag als, dan is het beter zo. Nog twee jaar als een plantje in coma liggen omdat de ouders de hoop niet willen opgeven is niet goed, niet voor het lichaam, niet voor de ouders, niet voor vrienden. Je gaat eraan kapot. Ik heb het vaak gezien, mensen zijn voor mijn neus in gestort. Sommigen van hen zijn niet lang daarna aan een beroerte gestorven.” Ik knikte zachtjes dat ik hem begreep en schreef de telefoonnummers van haar ouders neer. Ze moesten weten wat het met hun lieve dochter gebeurd was, ze moesten haar kunnen zien.

      De dokter ging de nummers aan de balie afgeven en reed me daarna naar een kamer om de röntgenfoto’s te nemen.
“Nadat de foto’s zijn gemaakt word je naar een kamer gebracht. We moeten de uitslag van de foto’s afwachten, maar het ziet ernaar uit dat je vanavond nog naar huis mag."