198~

Laura PoV
Er klopte iemand op mijn deur, maar ik deed niet open. Ik hoorde Toms stem, maar ik hoorde niet wat hij zei. Ik had juist iets beseft, en daar moest ik eerst over nadenken. Wat als de geschiedenis zich herhaalde? Wat als er weer hetzelfde gebeurde. Ik voelde druk tegen de deur, tot dat die opengeduwd werd en ik letterlijk aan de kant geschoven werd. Tom deed de deur weer toe, en hief me op. Hij zette me op het bed, en stuurde Bill weg die hem blijkbaar tot aan het sleutelgat gevolgd was. Hij sloot de deur en hing iets voor het sleutelgat. Daarna kwam hij achter me zitten, en trok me in zijn armen. Het kalmeerde me, terwijl dat eigenlijk het gene was dat me bang maakte. Dat ik weer te veel in Tom zou opgaan. Hij fluisterde lieve dingen in mijn oor en wachtte geduldig tot ik uitgehuild was. nu pas herkende ik dit gevoel. Ik was niet bang dat weer hetzelfde zou gebeuren, ik dacht terug aan vroeger omdat mijn karakter gedraaid was. en dat op geen tien minuten tijd. Ik was terug naar bange Laura omgeschakeld. Eigenlijk had ik het moeten verwachten, maar door alles met TOm was ik het vergeten. Tom leek wel te merken wat aan de hand was, dus zouden Georg en Bill ook tot dezelfde conclusie komen. Het maakte me echt niet uit hoe lang we daar zaten, en tom bleef ook zitten, hij legde zich achteruit maar liet me niet los. zelf niet toen zijn maag begon te knorren. daarna moet ik ergens in slaap zijn gevallen.
Toen ik wakker was, lag ik alleen in mijn bed. Ik stond op maar was duizelig. ik opende de deur en luisterde. 'Hoe is het met haar?' Georg en Bill moesten gekalmeerd zijn. ik hoorde dat ze aan tafel zaten. 'ze slaapt rustig.' zei Tom zacht. ik bukte me toen hij naar de deur keek waarlangs je naar mijn kamer kon. ik begon honger te krijgen. ik keek op de klok, was het al middag? Nope, zes uur 's avonds.