Charley

Het was nog steeds hetzelfde jaar en ook in Londen scheen de zon door de voorbijdrijvende wolken aan de hemel. een jongeman van achtien jaar oud liep door de straten van Londen. Hij droeg een zwart pak met zwarte stropdas. Hij had warrig eikenkleurig bruin haar. Hij had in zijn hand een simpele koffer mogelijk met kleding en alles erin. Zijn naam was Charly. Voordat hij de hoek van de straat omging keek hij nog één keer naar achteren. Het weeshuis waar hij was opgegroeid had hij verlaten. Een week geleden was hij 18 geworden en hij von het tijd om op zichzelf te gaan wonen.

Charley was een groot genie en een meesterbrein. Vele docenten en doktoren hadden hem getest maar zo'n genie en meesterlijke student als hij waren ze nog nooit tegen gekomen. Daarentegen was hij ook een erg sluw en duister type. Vele jonge kinderen in het weeshuis waren zijn slachtoffer van zijn meesterlijke ideën. zoals dat hij een kind van elf een dag kon laten verdwijnen of in een standbeeld laten veranderen voor een dag. Hij had de grootste lol net zoals zijn 5 vrienden. Maar soms liep het uit de hand. Alleen hij en zijn vrienden wisten van de dood van drie kinderen van 6 jaar oud. Hij had ze van binne laten verbranden, het was een ongeluk hij had zichzelf niet meer in de hand. Op school haalde hij dan ook de hoogste cijfers. Maar nu was hij nog aan het leren hij wou schrijver en detective worden.

Nu ging hij toch echt de hoek om en het weeshuis was uit het zicht het maakt hem toch een beetje droevig hij was er tenslotte wel opgegroeid. Zijn naam werd geroepen toen hij al halverwege de volgende straat was. Een meisje van zijn leeftijd met donkerbruin en roodachtig haar kwam op hem af gerend. Ze kwam zo te zien net van haar school af, want ze droeg haar uniform nog. ' Char!!' schreeuwde ze en gelijk draaide hij zich om nog voor ze echt geschreeuwd had. ' Victoria..' mompelde hij en een grijns kwam op zijn gezicht. Victoria was één van zijn vrienden in het weeshuis gedurende hij was opgegroeid. Ze omhelsde hem. ' Goed je te zien? vanwaar die koffer?' vroeg ze verbaasd in het engels, met schots accent. ' Oh, je weet het nog niet da's waa ook' zei hij ook in het engels, maar zonder schots, amerikaans of enig ander accent. ' Ik benw eg uit het weeshuis..' zei Charley kortaf toen Victoria hem eenmaal had losgelaten. ' laten we eindje gaan lopen' voegde hij eraan toe en glimlachte naar haar.

Victoria wist niet wat ze moest zeggen. ' de tijd moest een keer komen dat één van ons die plek ging verlaten,..' zei Charley simpel. ' Ja, maar..maar..heb je wel een andere plek om nu te wonen?' vroeg ze belangstellend. 'Ik ben zoekende maar ik blijf denk ik tijdelijk in een hotel in Londen totdat ik een woning heb gevonden' legde hij uit. ' Nou ja wel jammer dat je gaat..' zei Victoria toen ze bij een café gingen zitten om een kop koffie te gaan drinken. ' Maar hoe kom je aan geld?' vroeg ze na een tijdje toen het stil was geweest. ' Ik weet toevallig dat mijn familie me een nogal groot fortuin heeft nagelaten' zei hij met een knipoog.