Part 1

Eindelijk was het dan zo ver, ik ging een jaar in Londen studeren. Ik had er heel veel zin in, maar tegelijkertijd was ik erg zenuwachtig. Ik kende er namelijk helemaal niemand en ik had tot nu toe nog altijd bij mijn ouders gewoond. Mijn vader had een kamer in Londen gehuurd, ik hoopte dat de eigenaren gezellig waren. Ik zat met mijn ouders in de auto naar schiphol. Ik had eerder die dag al afscheid genomen van mijn vrienden. Ik zal ze wel gaan missen… Ik schrok op uit mijn gedachten door mijn moeder. “We zijn er!” Riep ze opgewekt. We liepen richting de incheckbalies, zodat ik kon inchecken. Nu moest ik door de douane, dus ik nam afscheid van mijn ouders. Ik knuffelde mijn ouders en zei dat ik op mezelf zou passen en zou bellen als ik in Londen was. Toen ik door de douane was ging ik naar de starbucks. Ik had nog 2 uur tot het vliegtuig zou vertrekken, dus kocht ik koffie met een muffin. Ik zocht een tafeltje op en pakte mijn ipod en een cosmogirl. Ik luisterde naar love story van taylor Swift, een best oud liedje maar ik kon er geen genoeg van krijgen. In de cosmogirl stond een artikel over One Direction, een Engelse boyband. Heel veel meisjes waren fan van die band. Ik snapte die hype niet helemaal. Ze waren wel erg knap, maar ik vond hun muziek niet zo leuk. What Makes You Beautiful had ik wel een paar keer op de radio gehoord en ik vond het niet een heel slecht liedje, maar ook niet bijzonder. Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat het tijd was om naar het vliegtuig te gaan. Bij de gate aangekomen, kon ik gelijk inchecken. Ik had een plek voor in het vliegtuig bij het raam. In het vliegtuig keek ik naar een serie die op de tv was, voordat ik het wist waren we alweer geland. Ik haalde mijn koffer en ging naar buiten, daar zal iemand staan met een bordje waarop mijn naam “Kirsten van den burg” stond. Toen ik buiten kwam zag ik een man gekleed in een chic pak mij opwachten. Ik ging naar hem toe. “Hi, I’m Kirsten.” “Hi Kirsten, I’m Paul. I came here ‘cause your new housemates couldn’t come. Let’s go!” “Okay, nice to meet you.” We kwamen met de auto bij een groot appartementencomplex. “Here it is, come with me,” zei Paul. Ik volgde Paul tot we bij een appartement op de tweede verdieping waren. Paul belde aan. De deur werd open gedaan door iemand die mij bekend voorkwam maar ik wist zo niet wie het was.