01.9

      Omgekleed en gewapend met een paar krukken liep ik weg. Op weg naar de balie, een verbaasde mam en pap achterlatend. Zelfs in een ziekenhuis konden we geen vijf minuten in dezelfde kamer zitten zonder ruzie te maken.
“Waar ligt Ashley Monroe?” vroeg ik aan de verpleegster die achter de balie zat.
“Ze wordt nog geopereerd, ze kan pas bezoek ontvangen na de operatie.”
“Oh, oké. Dan zal ik morgen terugkomen,” mompelde ik afwezig en verliet het ziekenhuis. Naar waar moest ik gaan? Geen idee. Mijn moeder had me net verboden om naar huis te komen en naar pap wou ik nog niet, al was het mijn laatste kans. Misschien kon ik bij Chiara aankloppen. Misschien zou zij me willen helpen. Ik tastte naar mijn gsm, maar die stak nog in mijn rugzak en die lag nog in de balletstudio. Geërgerd probeerde ik me haar adres te herinneren, maar ik kon toch niet zo maar komen aan bellen zonder eerst eens te bellen om te vragen of het uitkwam? Dat was dus ook geen optie, dan restte me maar een ding meer. Naar mijn vader gaan, ondanks de diepe haat die ik tegen hem koesterde. Kwaad en teleurgesteld liet ik me op een bankje zakken.

      Een auto naderde me, aan het geluid dat hij maakte herkende ik de oude wagen van mijn moeder. Met tegenzin stapte ik in.
“Jij gaat naar je vader,” zei ze kwaad. ”en wel meteen. Je moet niet te ver gaan Amy. Weet dat ik je het leven zuur kan maken, je alles kan afpakken in enkele seconden.” Kwaad keek ik haar aan, maar hield wijselijk mijn mond. Toen ik haar wou wijzen op het feit dat ik geen spullen had vielen me enkele sportzakken me op.
“Het zijn de belangrijkste dingen. Genoeg voor twee weken.”
“Je kan dit zo maar niet voor me beslissen mam. Waarom moet ik eigenlijk naar pap? Ik kan toch ook bij jou blijven?”
“Van mij mocht je bij me blijven, tenminste tot je zomaar wegliep. Dat wijst erop dat je er alles aan doet om niet te gaan,” mompelde mam. ”Liefje, ik weet dat je je vader haat, maar probeer het eventjes. Het kan nooit kwaad. De dokter heeft met ons gesproken over het feit dat je zo mager bent, ik heb hem gezegd dat je niet mocht bijkomen van je lerares. Hij heeft ons gewaarschuwd om je in de gaten te houden, dat gaan we ook doen. We zeggen niet dat je anorexia hebt liefje, helemaal niet, maar je mag gewoon niet afvallen, en dat gebeurt de laatste tijd wel een beetje.” Mijn mond viel open. Waar had ze het over?
“Ben je nu opeens ook mijn psycholoog? Dat heb ik namelijk niet nodig. Ik ben enkel afgevallen omdat ik een les meer neem per week,” mompelde ik verbaasd, al snel vervolgde ik mijn zin, nadruk leggend op elk woord. ”Alles. Gaat. Prima.”

      Ik negeerde mam de rest van de rit. Nog enkele keren probeerde ze een gesprek met me aan te knopen, maar in mijn ogen had het geen zin. Voor mijn vaders voordeur zette ze me af. Ze droeg mijn tassen tot aan de voordeur en gaf me toen nog snel een kus op mijn wang.
“Veel plezier bij je vader.” Ik beantwoordde haar woorden met een ijskoude blik.

      Mijn vader deed de deur open en nam mijn tassen van de grond.
“Kom er toch in. Je zal wel honger hebben!” zei hij enthousiast. ”Ik zal je spullen op je kamer gaan zetten. Volg je me?” Met tegenzin volgde ik hem naar de kleine slaapkamer op de benedenverdieping. Hij was nog altijd exact hetzelfde als toen ik hem enkele maanden geleden achter gelaten had, zelfs mijn vuile was lag nog op de grond.
“Daar was mijn rode broek dus,” mompelde ik peinzend terwijl ik de stof van een rode nauwe broek in mijn handen hield.
“Ik zal je even laten uitpakken. Amelie komt over een uurtje terug van de gynaecoloog, kom je dan naar beneden? Er zal een broodje op je staan wachten.”
“Is goed,” mompelde ik zacht en liet me op het bed zakken.

      Herinneringen sijpelden mijn gedachten binnen. Fijne herinneringen van vroeger. Dingen die ik beter zou vergeten.

Om de hoeveel tijd willen jullie ongeveer een hoofdstukje krijgen? Dan houd ik daar een beetje rekening mee. [:

x' Jana