2.2

Tien minuutjes later zaten ze in de Starbucks te genieten van een lekker warme koffie. Elle vertelde over het feest waar ze vrijdag beiden heen waren gegaan, maar elkaar misgelopen waren. Ze vroeg zich af wat er precies waar was van de verhalen die over Luke rondgegaan waren, maar besloot het niet te vragen. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien had hij daar nu niet zo'n behoefte aan. Ze besloot over iets anders dan het feest te beginnen. 'Maar, laat eens zien? Is je beugel eruit?' Ze glimlachte afwachtend en wist dat ze beet had toen hij trots lachte. Luke was een behoorlijk ijdele jongen, al wilde hij dat niet toegeven. 'Naaaah, niet verkeerd hoor,' zei ze, en ze speelde met een plukje haar.
'Niet verkeerd?' zei hij verongelijkt, en hij maakte met zijn hand een beweging naar haar koffie. 'Nou, dan krijg jij dus ook geen koffie meer...' hij grijnsde en nam aanstalten om een slok van de koffie te nemen.
'Het staat je fantastisch, Lukie,' zei ze, blij dat ze hem aan het lachen had gekregen.
'Oké, nu hoef je dus al helemaal niet meer.' Ze wist dat hij het haatte als ze hem zo noemde, maar zelf vond ze het wel leuk klinken. Het gaf hem dat schattige dat hij over zich had als hij niet met zijn vrienden was. Elle had niet het idee dat hij zelf in de gaten had dat hij zo'n lieve jongen was. Ze wist dat hij vanwege zijn karakter een van haar beste vrienden was, want hij zou er altijd voor haar zijn. Ze glimlachte. 'Sorry, grote, stoere jongen.'
'Waarom krijg ik toch het idee dat je dat niet helemaal meent?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 'Maar oké, het is goed.' Hij glimlachte en zette de koffie weer terug voor haar neus. Zijn bruine puppyogen keken haar net iets te lief aan. Ze dronk de koffie in een teug leeg en stond op. 'Zullen we gaan?'
Het regende nog steeds buiten, maar Luke zei er niets van. Afwezig startte hij de scooter en wachtte tot ze was opgestapt. Hij was zichzelf niet helemaal, maar waarschijnlijk was hij gewoon moe. Elle knoopte haar dunne zomerjas dicht en ging achterop de scooter zitten, waar ze beschutting zocht achter zijn brede rug. Misschien moest ze voortaan toch maar naar het weerbericht kijken.
Een kwartier later reden ze de oprijlaan van de boerderij al op. Luke bracht haar altijd tot de voordeur. Ze sprong van de scooter af en zag dat de auto van haar vader er nog niet stond. ‘Bedankt voor het brengen!’ Ze gaf hem een knuffel.
‘Geen dank,’ zei hij, en hij keerde de scooter en scheurde weg zonder om te kijken. Elle keek hem met opgetrokken wenkbrauwen na. Had ze iets verkeerd gedaan? In gedachten opende ze de deur, schonk een glas water vol en liep naar boven.
Normaal was Luke een van de vrolijkste mensen die ze kende, maar vandaag had ze met moeite een glimlach op zijn gezicht weten te krijgen. Hij was afwezig - en wat gebeurde er toen hij haar aankeek? Elle kreeg rillingen en deed een paar danspasjes om van het gevoel af te komen. De leegte van het huis stoorde haar na al die tijd dat ze er woonde nog steeds; ze zette snel de stereo in de dansstudio aan om de stilte te verdrijven. Het geluid overstemde haar gedachten, en opgelucht begon ze te dansen. Hmmm, heerlijk. Dit zou ze altijd wel willen doen.