3.

iii.

Phillip fietste zo hard mogelijk tegen de wind in. De regendruppels kletterden op zijn hoofd en liepen langs zijn blote benen, maar het kon hem niets schelen. Keiharde dubsteb dreunde in zijn oren, en hij probeerde zich te concentreren op de muziek. Hij wilde niet denken aan het drama dat zich vandaag had voltrokken, maar kon het niet van zich af zetten.
Het was allemaal begonnen met het verhaal van Carl: Luke zou met Willemijn hebben gezoend, op het feest van vrijdagavond. Carl vertelde het zo zelfvoldaan, alsof hij trots was op zichzelf dat hij degene was die het had gezien, dat Phillip hem op slag geloofde. Hoewel Carl goed kon toneelspelen, kon hij totaal niet liegen.
Hij kon het niet bevatten. Luke, een van de jongens die werden aanbeden door het grootste gedeelte van de meisjes, was met iemand als Willemíjn gegaan? Het voelde bijna als verraad. Hij greep zijn hockeystick strakker vast en zette nog meer kracht op de pedalen.
Het leek wel alsof iedereen tegenwoordig steeds weker werd, niet bestand tegen een stootje. Iedereen begon fouten te maken, en Luke nu ook blijkbaar, terwijl hij een reputatie hoog te houden had. Phillip werd er woedend van. Zo hard had hij gewerkt, en nu begon iedereen om hem heen dat weg te gooien. Maar hijzelf zou hem dat niet laten gebeuren. Als hij overging tenminste – want daar kwam het tweede deel van het drama op de proppen.
Die middag hadden zijn ouders uitgevonden hoe magister werkte, het online cijferoverzicht. Helaas, want Phillip hield school en zijn ouders liever gescheiden, en dat had inderdaad alles te maken met zijn cijfers. Die waren niet perfect, maar hé, wat maakte het uit? Er was nog een dikke maand tot de zomervakantie waarin hij alles goed zou kunnen maken.
Maargoed, zijn ouders zagen dat niet zo en toen hij thuiskwam barstte de bom. Zijn vader, de econoom, had natuurlijk alweer uitgerekend welke cijfers hij wel niet moest gaan halen om nog over te gaan en eerlijk gezegd was Phillip daar zelf ook wel een beetje van geschrokken: hij wist niet dat hij er zo slecht voor stond. Maar hij was te eigenwijs om aan zijn vader toe te geven en dus was het geheel uitgelopen op een totaal onnodige ruzie. De rest van de middag had hij wéér niks uitgevoerd en nu was hij op weg naar zijn hockeytraining. Ondertussen had hij de hockeyclub bijna bereikt, en hij zweette nu al dankzij de inspanningen die hij had geleverd. Hij keek uit naar de training, om even zijn frustraties kwijt te kunnen.
Toen hij zijn fiets in de rekken zette, merkte hij dat het al minder hard begon te regenen. Hij was wel een beetje aan de late kant, de rest van het team was al aan het inlopen, en daarom zou de coach hem waarschijnlijk wel wat meer laten lopen, maar dat vond hij op dit moment totaal niet erg. Hij vond het heerlijk om helemaal tot het uiterste te gaan, vooral voor dat voldane gevoel dat hij ervan kreeg. Snel groette hij de trainer, gooide zijn jas in de duckout en sloot aan bij de rest van het team.
De volgende anderhalf uur bestonden uit zware loopoefeningen en verbetering van de technieken die ze vorige week aangeleerd hadden. Aan het eind van de training riep de trainer iedereen bij zich. ‘Goed getraind allemaal. Phillip, wil jij zo nog even blijven?’
Alle ogen van het team gleden naar Phillip, enkelen konden een lachje niet onderdrukken. Dat werd waarschijnlijk een uitbrander... Hoewel ze een team waren, heerste er veel rivaliteit tussen de jongens. Er kon er maar één de beste zijn - en als een ander voor die rol werd uitgeschakeld, vonden ze dat helemaal niet erg.
Phillip keek rustig terug in de zelfvoldane blikken, hij zou zich dus nooit van zijn leven laten kleineren, en wachtte rustig tot de rest de aftocht blies. Hij liep achter zijn trainer aan, die in de duckout ging zitten.
'Phillip,' glimlachte de trainer, 'de Heren 1 heeft mij gevraagd om voor zondag een invaller te zoeken. Zou je kunnen?'
Phillip kon zijn oren niet geloven. Invallen bij de Heren 1 was een hele eer, en dat de trainer dit aan hem vroeg, betekende dat hij positief opviel. Hij kon een grijns niet onderdrukken. 'Ja, natuurlijk,' zei hij, zo rustig mogelijk, terwijl hij probeerde om niet te gaan springen en juichen.
'Geweldig.' Grijnzend gaf de trainer hem een klopje op zijn schouder. 'Ik mail je nog wel over de details.'
Toen de trainer uit het zicht was verdwenen, sprong Phillip op van blijdschap en deed een overwinningsdansje. Ha! De rest moest eens weten...
Voldaan en tegelijkertijd opgewonden fietste hij naar huis. De problemen waar hij vandaag mee geconfronteerd was, leken ineens lang niet zo erg meer. Luke moest het zelf weten, en als het met school niet werkte, kon hij altijd nog tophockeyer worden. Hij schoot in de lach, en het kon hem even niets schelen dat hij raar aangekeken werd. Want, hoewel hij dat zelf niet doorhad, voelde hij zich voor het eerst sinds tijden weer echt gelukkig.

Carl zat achter zijn computer, zoals eigenlijk altijd als hij niets anders te doen had. Ongeïnteresseerd scrollde hij door het nieuwsoverzicht van facebook. Hij zuchtte en wilde net de pagina wegklikken, toen hij een melding binnenkreeg: “... en 30 anderen vinden je prikbordbericht leuk.” Met een zelfvoldane lach klikte hij de melding aan.