~010~ Tell that story

Het was maar een half uurtje vliegen, maar ik was nu al verkleumd. Ik was vergeten dat het zelfs in de zomer koud kon zijn in de lucht. Onderweg lette ik goed op alle grote dreuzelsteden, ze waren makkelijk te ontwijken en reuze irritant als je gezien werd. Onbewust dacht ik aan Sirius die ooit met mijn vader achtervolgd werd door twee politiewagens. Ik vond het vreemd dat het ze gelukt is om te ontsnappen, dreuzels zijn soms knap lastig. Gelukkig veranderde de steden in bossen en kwam ik steeds dichterbij, ik kon het heuvelachtige landschap waar het nest zich op bevond al zien. Ik begon sneller te vliegen. Eindelijk zou ik mijn vrienden weer zien. De bovenkant van het vreemde gebouw dat het nest heette kwam al in zicht. Eindelijk vloog ik het terrein op. Een beetje te enthousiast begon ik aan mijn landing. Met als gevolg dat ik in een appelboom naast het huis belandde. "Gaat ie lekker?" hoorde ik iemand zeggen "Zo'n landing zijn we niet van je gewend!" hoorde ik diezelfde stem weer, alleen nu ergens anders. Twee mensen trokken me uit de boom, zodat mijn bezem vol op mijn achterhoofd viel. Met een gezicht dat onder de modder zat keek ik de grijnzende tweeling aan. "We dachten al dat je niet meer zou komen." zei George terwijl Fred me omhooghielp. Ik wreef over mijn pijnlijke achterhoofd en volgde de tweeling het scheve huis in.

"Ik dacht er nog voor gezorgt te hebben dat je meer te eten kreeg. Hoe komt het dat je nog steeds zo mager bent," natuurlijk was Molly Weasley weer bezorgd. "Het is nogal moeilijk om goed te ontbijten of dineren, mevrouw Weasley," vertelde ik. "Iedereen daar wil me dood hebben." Ik zei het met een glimlach, maar ze schrok erg. "Het lijkt me verschrikkelijk. Anders blijf je vannacht hier slapen?" Het was een vraag, maar ik wist dat als ik zou weigeren ik hier toch zou eindigen. "Oh dat lijkt me leuk mevrouw Weasley, Ik heb alleen geen spullen bij me." Fred en George kregen een grijns op hun gezichten, "Wij hebben jouw spullen wel!" begon Fred "Ze liggen boven," ging George verder. Ze verdwijnselden naar boven om 'het' te pakken en verschenen een paar seconden later weer. "Tadaaa!! Het Harry Potter overlevings kopie pakket," zeiden ze in koor. "Hoe-" Verder praten kon ik niet want Ginny, Ron en Hermelien kwamen de trap af. "Harry!!" Ron en Hermelien reageerden tegelijkertijd. Terwijl ze meteen door elkaar allemaal vragen stelden zag ik dat Ginny met haar ogen rolde. onze blikken kruisten en ik grijnsde naar haar. "Hebben jullie mijn brief nog niet gehad dan?" vroeg ik aan Hermelien en Ron. "Jawel," begon Hermelien. "Maar we zitten vol vragen!" We besloten om met z'n alle (Ron, Hermelien, Ginny, Fred, George en ik) boven te gaan zitten. Daar vertelde ik ze alles, over Voldemort, over de cornflakes, zelfs over mijn zwerkbalwedstrijd met Malfoy. Toen ik eindelijk was uitgepraat riep Molly dat we gingen eten.