107- I'm back, baby

Carlisle PoV
'Oh, Jullie hebben een feestje? EN waarom ben ik niet uitgenodigd?' Haar stem galmde door de ruimte terwijl Emmett een perfect rondje gelopen had; 'Ingesloten.' mompelde hij zacht.
'Net zoals De volturi nu.' zei de stem weer. Ze leek van overal te komen, en van nergens.. alsof we niet konden horen van waar het kwam. Maar de stem was makkelijk te herkennen. Elisabeth had het op tijd gemaakt, ze was teruggekomen en op tijd. Heel traag stapte ze naar voren, haar hand casual tegen haar slaap, alsof ze haar concentratie zo kon verbeteren.
'Elisabeth!' Felix schreeuwde, maar toen hij naar haar toe streed, botste ook hij tegen een onzichtbare muur aan. Ze draaide zich amper om naar hem.
'Wij lossen dit later op.' siste ze hem toe, zacht en dodelijk. ze was nog steeds niet over haar woede heen, ook al hield ze nog steeds van hem.
'Nu, ik hoorde dat jullie weer ruzie zoeken.' zei ze tegen Caius en Aro. Nu ze wisten dat ze veilig waren achter hun muur, kwamen ze naar de randen, maar ik merkte dat Caius één hand tegen de muur gedrukt hield, om te zorgen dat hij het meteen wist als die weg viel.
'Dacht ik plots; laat ik maar terug komen om ze een beetje rustig te houden.' zei ze op een opgewekte manier. Ik merkte een lichte schittering op, waarna Rosalie naast Emmett kwam staan.. dus dat betekende dat..
'en ik hoor jullie denken dat ik alleen niet erg veel kan uithalen, daarom heb ik mijn eigen legertje meegebracht.' Ze floot op haar vingers, en vanuit de randen van het bos, vanaf de andere kant, kwamen Elisabeths kinderen aangelopen, Remy, Venna en Jinx op hun wolven. Leliël en Freek hand in hand, Akshay en Sacha samen, en daarachter.. nog vier andere vampiers die ik nog nooit gezien had. Elisabeth en haar kinderen droegen een soort Juweel , zoals ons wapenschild, of het teken van de volturi... Ze zag me kijken.
'ik moet Dani bedanken omdat hij zo vriendelijk was om mijn Crest te ontwerpen, en er voor ieder van ons eentje te maken.' zei ze zacht. Ik draaide me naar Rose, die met haar vinger over haar exemplaar ging. Een van de vampiers glimlachte en maakte een middeleeuwse buiging. Waarschijnlijk als bedankje.
'Als de CUllens en de Volturi hun eigen Crest hebben, vond ik dat Lills dat ook wel kon gebruiken.' zei een van de mannelijke vampiers -Dani- met een glimlachje. Hij had een licht Frans accent.
'Ik moet jullie nog echt voorstellen.' zei Elisabeth tegen de vier vampiers die met haar mee waren gekomen. Leliël kroop tegen Dani's been aan, een beetje alsof ze zijn bescherming zocht.
'Dit is Dani, ik heb hem gevonden in Frankrijk. Hij heeft ooit nog gewerkt voor de zonnekoning, en vele van zijn voorvaderen.' zei ze glimlachend terwijl de jongen, Dani boog. Je kon aan hem niet zien dat hij echt zo oud was, misschien een jaar of twintig, en hij leek zich perfect te hebben geïntegreerd sinds dien. Sommige vampiers bleven hangen in hun tijdssfeer.
'En dit is Luce, een lief meisje dat nog niet zodanig oud is. Ze is een jaar of 50 en heeft het begin van de rock en roll meegemaakt.' Een klein meisje kwam naar voren, ze leek niet veel ouder dan zestien, en had dus ongeveer dezelfde leeftijd als lilly.
'ShiYan is geboren ten tijde van de Japanse samoerai. En heeft daar ook zijn training gehad.' stelde ze een in oorlogkledij getooide jongen, die duidelijk trots was op zijn verleden. Elisabeth had nog 1 jongen mee.
'Dagmar is een eenzaat, en ik ben heel blij dat ik hem heb kunnen overtuigen om mee te komen. Hij wil niet vertellen waar hij vandaan komt, en dat maakt mij ook niet uit. Misschien even om te weten, het is in zijn kokers dat jullie opgesloten zitten.' Over Dagmar wist ze duidelijk ook niets. Hoewel Aro daarnet helemaal vooral stond, leek hij nu verscholen in de groep, en ondanks dat zei Dagmar toch iets.
'Ook Hallo, Aro. Long time no see.' mompelde hij zacht, er kwam geen reactie.
'En nu, is mijn monoloog ten einde denk ik. Gewoon; ik ben niet van plan om samen met de Volturi tegen de CUllens te vechten, maar ook niet met de CUllens tegen de VOlturi. Ik hoor bij allebei, en daar zullen jullie mee moeten leren leven. I'm Switzerland.' Ze glimlachte even kort naar Bella. ze leek zeer zeker te zijn van haar standpunt, en dat was goed. Ze zou niet tegen haar familie moeten vechten, niet tegen diegene die haar nauw aan het hart lagen. Ze zou niet moeten vechten, net zoals haar kinderen.
'Kom terug naar huis, Elisabeth.' zei Caius, hij keek haar recht in de ogen. Elisabeth bleef gewoon kijken, knipperde niet met haar ogen.
'Ik kan niet, ik heb mijn kinderen om voor te zorgen, en ik wil dat ze opgroeien in het licht. Niet afgesloten van de zon.' zei ze zacht. Aro hield zijn hoofd schuin, en het leek erop dat hij iets zou zeggen, tot ik iets hoorde.. iets wat ik niet kon thuiswijzen. Het leek op gelapwiek van grote vleugels, maar zo groot en sterk dat ze niet van een dier afkomstig konden zijn.
'Aro! waar zit je!' hoorde ik iemand roepen, er cirkelde iemand boven ons met gigantische vleugels, een man... maar die stem kwam zo bekent voor.

Krijg ik nu héél erg véél reacties pleaz?