Hoofdstuk 3

(de eerste brief.)

Cher Conor,

ik denk dat je gelijk had, met je theorie over stoplichten.
Ze waren vandaag allemaal groen, sommigen al vanuit de verte, anderen kleurden in een knipoog van vuur naar gras, toen ik aankwam rijden. En ik moest aan jou denken, elke keer als ik erlangs reed. Ik moest denken aan hoe je op je pedalen ging staan en ze steeds sneller intrapte elke keer als je het groene stoplicht zag. Aan hoe je nog harder begon te rijden als de kleur in oranje veranderde, en hoe je bijna over je stuur vloog als het stoplicht uiteindelijk nog rood was. "Stoplichten, ze zijn levensgevaarlijk." Mopperde je dan, als ik je eindelijk had ingehaald en naast je was gaan staan. "Ze willen me gewoon dood hebben. Ze haten me allemaal." En dan lachte ik, sloeg je op je schouders en riep dat dat voor mij toch ook het geval was.
Maar vandaag niet. Misschien hebben ze wel gewoon zo'n hekel aan jou dat het ze niet kan schelen dat ze onschuldige mensen mee laten wachten, en waren ze om het goed te maken nu allemaal groen voor mij. Ik weet het natuurlijk niet zeker, ik fiets niet vaak genoeg alleen om het te kunnen bewijzen. Misschien moet ik dat vaker doen, alleen fietsen. Ik heb namelijk veel nagedacht, Conor. Over stoplichten, maar ook over school, over de toekomst, over mijn familie, over wat ik wil in het leven, en over jou. Vooral over jou. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, ik denk dat ik het je niet kan zeggen, dat is waarom ik dit schrijf.
Ik mag je graag Conor, erg graag.

---

Ik besefte dat ik geen idee had waar ik was, dat ik rondliep in een totaal vreemde wereld, dat ik overal of nergens kon zijn, maar dat er hier in de verre omtrek geen dorp of stad te bekennen was. Dat deed me bijna ineen zakken, de moed opgeven, maar ik wist dat ik dat niet moest doen. Dan zou de kou het helemaal van me overnemen. Ik zou ziek kunnen worden. Een snik ontsnapte me, en ik begon als een wanhopige te rennen.