Chapter two.

‘Kijk! Harry! Ze doet haar ogen open!’ In plaats van de blauwe ogen zag ik warme bruine puppy-ogen. Ze keken me bezorgd aan. Ik keek eens beter en zag dat de ‘puppy’ me droeg en dat een jongen, die zo erg op de puppy leek dat het een tweeling kon zijn, mijn arm vasthield. ‘Zie ik dubbel?’ riep ik uit. De vraag kwam plots in met op. ‘Haha, nee hoor. Maar je bent niet de eerste die dat denkt’ zei de puppy tegen me. ‘We zijn bijna bij ons hotel’ zei de jongen die mijn arm vasthield. ‘Zijn jullie… jeweetwel… samen??’ Waar kwamen deze vragen plots vandaan? Dit soort dingen hoorde ik niet te vragen. ‘Uhm, nee. We zingen allebei’. ‘Haha grappig’ ik klonk wel dronken bedacht ik me. Mijn ogen richtten zich op de lucht die aan het schemeren was. Het zou ongeveer 6 uur ’s avonds zijn. Het laatste moment wat ik me kon herinneren was 12 uur ’s middags. De warme wintermiddagzon scheen op mijn altijd bleke huid. En dat toen plots Charly verscheen. De rest wist ik niet, of wilde ik niet weten. Dat kon natuurlijk ook. Ik keek terug naar de puppy-ogen. Het waren de liefste ogen die ik ooit gezien had. Ik merkte dat we een pauze namen, in het park. Want de vertrouwde looppas die ik tot net voelde was er niet meer. ‘Harry, neem jij mijn telefoon even? Hij zit in mijn rechterzak’. ‘Nee maat, dat mag je zelf doen.’ ‘Maar ik heb een meisje vast.’ ‘Kom maar hier dan.’ En voor ik het wist werd ik uit mijn oude vertrouwde nestje gehaald en lag ik in een paar andere armen.