210~

Tom PoV
De jongens leken verbaast te zijn om me nu al terug te zijn; ik had van de tijd gebruik gemaakt om ook een shirt aan te trekken. Bill hield de deur open voor Laura die niet mee was. hij keek daardoor nog verbaasder. hij zag mijn bezorgde blik, en net zoals ik het wist als er iets met hem was, wist hij dat bij mij. 'Is.. is er iets mis?' vroeg hij, met een duidelijke klemtoon op het laatste woord. Ik zuchtte, plofte me neer in de zetel en bleef even liggen. Ik vroeg me af hoe laura het zo lang volhield. 'Ik weet niet precies wat er is. We hadden... plezier, en ze ging een beetje verder.. en dan wou ze plots niet meer..' mompelde ik zacht, alsof ik bij een psychiater was. 'Heb je haar tot iets gedwongen dat ze wou?' vroeg Bill geschrokken. Georg kwam binnenwandelen, maar het was duidelijk dat hij alles gehoord had. Hij leek niet erg happy, niet zoals ik, maar bij hem was het duidelijker wie de schuldige was. 'Nee, natuurlijk niet.' beet ik mijn kleine broer toe. 'Na wat ik vroeger misdaan heb... denk je dat ik daar een herhaling van wil?' vroeg ik. Bill schudde zijn hand. 'Maar wat is er nu met haar?' vroeg Georg, duidelijk bezorgd. Hij had haar altijd gezien als een soort kleine zus waar hij voor moest zorgen, en hij vond het geen goed idee dat we weer samen waren. Want laat me eerlijk zijn dat we de eerste maanden nadat Laura vertrokken was, niet zo erg goed overeen kwamen. 'Ik weet niet, ik denk dat ze in een half uur niet meer bewogen heeft, ze lag gewoon op bed, ze antwoordt niet als ik haar iets vraag... alsof ze me niet wilt horen..' mompelde ik. Georg trok een t-shirt aan en nam de sleutel uit mijn handen. 'Ik ga checken of alles oké is.' zei hij, in een toon die duidelijk maakte dat hij vond dat het onverantwoordelijk was dat ik haar nu alleen liet. Ik kon gewoon niet anders, ik moest er even uit... ze maakte me bang.