Chapter 5 'Talent'
Ondertussen was Tosh nu een paar weken in Nightfall. Samen met Merthen besloot hij als een soort training op beesten te jagen voor opdrachtgevers. Van bloeddorstige wolven tot zelfs twee gigantische wormen, ze hadden het allemaal gezien. Dit werk gaf hen faam en ze mochten zelfs voor een lager tarief verblijven in hun herberg, De Nachtwaker. Op een avond zaten hij en Merthen aan een tafel te genieten van een stevig avondmaal, toen er iemand op hen afstapte.
De man zag er erg rijk en machtig uit en begon Merthen met een erg deftige toon aan te spreken; “Excuseert u mij heren, maar zijn jullie wellicht geïnteresseerd in een klus?” Hij leek een contract klaar te hebben staan en leek hem erg nerveus vast te houden.
Merthen keek op en begon er onverschillig op in te gaan; “We zijn er voor de juiste prijs.” Merthen nam nog een hap en keek toe hoe de edelman hier lichtelijk geschokt van opkeek. Deze liet zich echter niet uit het veld slaan door twee boerenpummels met een beetje vechtlust; “Ik heb inderdaad veel gehoord over voor jullie diensten. Ziet u, wij hebben in het moeras bij Lightdawn last van moeras monsters, de zogeheten Bog Lords. Als u bereid bent af te reizen over de Golden Road vergoeden wij niet alleen uw reis, maar we hebben ook nog dit voor u als beloning.” De edelman gaf het contract aan Merthen, wiens ogen erg groot werden van het zien van de inhoud; “Bent u serieus? Dit is een prijs die ikzelf zou geven als je ons aanbood om 500 draken te doden met een arm vastgebonden aan ons been. Als de voorwaarden die ik nu lees ook daadwerkelijk de voorwaarden zijn die daar staan, gaan we meteen in schip met u.” Merthen pakte een potlood en stond paraat om het contract te ondertekenen.
De edelman knikte; “Wij zijn inderdaad bereid deze som uit te betalen. Dit probleem is zeer urgent en we hebben een vakkundigheid nodig van vele huurlingen. U bent niet de eerste wie het zou ondertekenen, maar jullie werk de laatste weken is onze bronnen opgevallen en we bieden u deze bonus aan. Geen serieuze adders onder het gras, alleen dat u tot de Bog Lords zijn verjaagt onder ons commando staat en we binnen twee weken binnen de barakken van Lightdawn verwachtten voor de verdere instructies. Hier heeft u dan alvast een kaart van Lightdawn met de locatie van deze.” De edelman overhandigde een stadskaart terwijl Merthen met dollartekens in zijn ogen het contract ondertekende. Na nog verder overleg en een babbeltje stonden Tosh en Merthen al gauw in hun kamer van De Nachtwaker.
“Kan je het geloven Tosh? We krijgen gewoon de deal van de eeuw! Bog Lords zijn niet erg gevoelig voor puur zwaardspel, maar daar komen mijn drakenrollen in het spel. Met deze kunnen we onze wapens weer elementair versterken en dan kunnen die Bog Lords mooi afmodderen!” Merthen leek wel een klein kind dat een snoepje kreeg. Tosh knikte en keek uit het raam. Over een paar dagen zouden ze over de Golden Road naar Lightdawn reizen en de wereld lachte ze toe. Merthen is een geweldige vriend en zijn vechtkunsten gaan met de dag vooruit, hij had serieus talent met zijn zwaarden en zijn werpkunst met dolken heeft hem ook al veel bewezen, maar toch miste er iets. Was het heimwee? Tosh keek naar de kale vlakte die de Deserted Plains heette, met aan de andere kant Lightdawn. Zou zijn toekomst nu naar hem kijken? Hij wist het niet.
‘Zou de toekomst nu ook naar mij kijken? Ik wou dat ik het wist’ Een meisje stond op een balkon te staren naar de Deserted Plains. Ze droeg een lang wit gewaad dat haar lichaam compleet bedekte, haar lange blonde haren hingen over het gewaad heen en speelde mee met de wind. Haar grijze ogen keken bedroefd naar de eindeloze steppe. Ze draaide zich om en liep haar kamer binnen, deze was gigantisch en gehouwen uit zeldzaam marmer. Haar kast was twee meter hoog en acht meter breed en telde zeven deuren. Haar nachtjapon lag op haar bed, dit bed was ruim twee bij twee meter groot en was bekleed in zachtroze zijde. Ze keek naar het nachtjapon, deze was wit met een zwarte kartelranden zag er erg duur uit. Het meisje kleedde zich uit en ging voor de spiegel staan; 'Wat een waardeloos lichaam, hoe wil je ooit hier interessant mee zijn voor de leuke jongens?' Ze zette haar handen op haar borsten; 'Deze al helemaal, vergeleken met de meisjes uit mijn klas zijn ze minimaal, zouden die mij eigenlijk wel zien staan? Laat staan dat-'.
Op dat moment kwam er een dienstmeisje binnen, die een sprongetje maakte en zachtjes gilde bij het zien van het meisje. Het meisje zelf schrok zich lens en rende zo snel als ze kon naar haar bed en deed haar nachtjapon aan; “Mevrouw Goldlocket, uw kleding voor morgen ligt beneden op u te wachtten, zal ik ze anders even voor u halen?”.
Het meisje, helemaal rood van schaamte zuchtte en keek het dienstmeisje rustig aan; “Noem me nou maar eens Melina, Leslie. We kennen nu elkaar al zeven jaar en pas sinds kort ben je echt een dienstmeisje, we zijn vriendinnen toch? Maar ja, pak ze maar.” Melina glimlachte naar Leslie, die erg opgelucht keek; “Oké, Melina! Mag ik dan ook wat lekkers halen bij de kantine beneden?” Leslie keek met puppyogen naar Melina en zette een smeekende houding aan. Melina lachte zachtjes en pakte een couponboekje, daar schreef ze iets op en gaf deze aan Leslie; “Ja hoor, houd je dan wel wat voor me over? Kunnen we delen.” Leslie knikte blij en huppelde de kamer uit.
Melina rekte zich uit en ging in bed liggen, morgen... Dat was de dag dat er werd gekeken welke elementen bij jou horen en hoe sterk je deze beheerst. Dat was vitaal voor haar verdere leerjaren bij de Magische Acedemie. Alles zou van morgen afhangen, ze was er nerveus en zag haarzelf al daar staan, dat er geen enkele element bij haar opgewekt werd en dat ze van school moest. Ondanks deze twijfels viel Melina in slaap voor Leslie terugkwam.
Die nacht droomde Melina van twee jongens zich voorbereiden op een gevecht tegen twee grote wormen op de Deserted Plains, de een leek wat groter en ouder dan de ander. De oudere droeg een raar zwaard meet sprak ertegen met de naam Bonejaw. Hij had een rol vast en gaf deze aan de jongere, deze keek entousiast en uit het niets vlogen zijn zwaarden in brand. Melina voelde zijn verbazing intens, waar ging deze droom over? Ineens ziet ze de jongens in gevecht met de twee wormen, tot er ineens nog drie uit de grond kwamen en ze aanvielen. Ze ziet hoe de jongere in steeds groter gevaar komt, Melina voelde de angst over haar heen komen, is die jongen wel in orde? Het bleek van wel toen de oudere in tornado van storm tegen een van de wormen aanbotste. Het gevecht zag er spectaculair uit en de wormen waren in het nadeel tegen het vuur van de jongere en de storm van de ouderen, maar toch merkte de twee jongens dat ze amper schade aanrichtte aan ze. Toen de wormen in een felle tegenaanval gingen, zag Melina een zwarte waas om de jongere hangen. Ze voelde daarbij angst en woede. Nadat de waas afzwakte zag Melina een flits oplichten bij de wormen, een zwakkte plek aan de onderkant! De jongens leken dit niet door te hebben en Melina liet zich meeleven in de situatie en probeerde uit volle borst te schreeuwen; “Aan de onderkant!” Tot haar verbazing leek het wel of de jongere hier geschrokken op reageerde, hoorde hij haar? Het was immers een droom dus het was mogelijk... Ze twijfelde geen moment en herhaalde wat ze zei; “Aan de onderkant! Daar zit een lichter stukje huid dat zwakker lijkt, probeer het!” Ze voelde de schrik van de jongere en zag de oudere een poging doen om de jongere bij zinnen te brengen. Toen deze weer gefocust was forceerde hij een worm een sprong te maken, wanneer deze dat deed gooide hij zijn zwaard als een vuurpijl precies in zijn zwakke plek. De worm maakte een afschuwelijk geluid en viel roerloos op zijn zij. De jonge haalde zijn zwaard er uit en leek deze tip door te geven aan zijn teamgenoot, die deed hetzelfde en kreeg hetzelfde effect. Het duurde daarna niet lang voor alle wormen gedood waren en de twee jongens elkaar een highfive gaven voor de overwinning.
Wie ben je?
Melina schrok zich dood toen ze een jongensstem hoorde, deze klonk niet erg volwassen en moest van de jongere komen.
Ik moet het me vast verbeeld hebben.
Melina probeerde te reageren, maar voor ze iets kon zeggen werd ze wakker.
Melina schrok wakker en keek direct tegen haar kast aan. waarvan was ze zo geschrokken? Ze kon zich niet meer herinneren wat ze droomde, maar voor haar gevoel was het iets belangrijks. Toen ze rondkeek zag ze wat kleding over een stoel hangen, het was erg exclusief en leek wel handgemaakt. Ze deed haar nachtjapon uit en gooide deze op haar bed, ze pakte ondergoed in haar kast en deed deze aan. Daarna nam ze de kleding nog extra onder de loep. Het gewaad was overwegend wit met beige tinten in de vorm van lijnen. Op de borst zat een cirkel met een star van twaalf punten die elk de cirkel raken, ik elk vlak die daardoor ontstaat stond een rune. Melina herkende het als het Keshan script, het meest gebruikte van de vier runenscripten. Naast de tafel lagen drie boeken en een witte staaf van een onbekend metaal, haar erfstukken. Ze staarde er naar, wat moest er uiteindelijk mee? Twee boeken gaan nu al generaties mee in haar familie, maar zijn leeg en je mag er niet in schrijven. Het derde boek was het notitieboekje van haar vader, die zelf alleen het licht element beheerste. De staf was ook een eeuwenoud en ging per generatie verder in de familie. Dit alles kwam van haar vader toen ze een jaar geleden naar de Academie ging. De voorwerpen waren praktisch nutteloos, omdat ze geen speciale vaardigheden hadden of uniek in zijn soort waren. Sterker nog, de anderen in haar klas hadden hele mooie stokken in mooie natuurlijke vormen en kleuren. Ze was jaloers op ze, want ze had zelf slechts een puur witte stok als staf. ‘Waardeloos ding, als ik het geld heb en een mooiere zie, koop ik gewoon een nieuwe’ Melina dacht na over hoe haar perfecte staf er uit zou zien, een soort boog met een decoratie aan de top hangend, dat was mysterieus! Al dromend over hoe zij er later uit zou kunnen zien trok ze het gewaad aan en pakte haar spullen. Ze keek nog even snel in de spiegel en probeerde een glimlach te maken, dit lukte echter niet echt en ze liep haar kamer uit.
Onderweg naar buiten kwam Melina Leslie nog tegen, ze maaktte een korte babbel en liepen samen naar buiten. Om haar heen liepen steeds meer leerlingen, vele rond haar leeftijd. Sommigen keken haar raar aan en roddelde kort over haar. Ze kon enkele woorden vaagjes opvangen; ‘Talentloos’, ‘boekenwurm’, “Zou ze überhaupt een element kunnen krijgen?” en ook wat gegrinnik, waarschijnlijk over haar staf.
Toen ze buiten was stond ze in het gigantische grasveld waar enkele fonteinen in stonden, er was een afgesloten stuk in het midden waar een paar leraren het ritueel aan het voorbereiden waren. Er was een podium opgesteld waar andere leraren bezig waren met de voorbereiding. Overal om Melina heen waren leerlingen met elkaar aan het praten, Leslie moest terug naar binnen dus stond Melina er alleen voor. Ze ging tegen een muur staan en probeerde een bolletje van magie te maken. Deze ontstond in een blauw lichtje, maar ontplofte zachtjes en ging in de kleine rookwolk op. Dat gebeurde haar altijd als ze gewoon een basis spreukje wou proberen. Het lukte niet of het lukte maar heel eventjes voor het verdween. Ze keek bedroefd naar haar hand, wat als ze echt geen magie kon gebruiken?
“Dames en heren! Ik heet u allemaal van harte welkom bij het ritueel der elementen dat jullie levens zal bepalen! Iedereen van het derde leerjaar zal deze ondergaan om vervolgens na nog een paar testen te ondergaan, daarna word je op element en niveau ingedeeld in de klassen. Hier onderscheiden we de basis van de pure toppers!” Een oude vrouw sprak met een kleine toverstok als een soort stemversterker. Het was de directeur van de Academie, Mevrouw Jerzer. Zij was een beroemdheid in de wereld van de magie, omdat ze in haar jonge jaren een grote rol had gespeeld in de oorlog tegen tegen de Elven. Dankzij haar unieke spreuk waren de Elven geforceerd terug te trekken in de Elven Forest om daar geïsoleerd te leven. Zij was een van de weinige magiërs die een eigen spreuk kon ontwerpen dat geen basis had van een andere spreuk. Een andere versie van basisspreuken als Ray of Lightning waren vrij frequent, maar Jerzer had een hele nieuwe spreuk ontwikkeld met een gigntische ongekende vuurkracht, zo werkte ze in haar eentje zeker een vijfde van het Elven leger weg. Haar elementen waren bliksem, vuur, licht en aarde, een van de weinge magiërs die vier elementen beheersde op hoog niveau. Ze was een voorbeeld voor Melina en vele anderen.
“Genoeg gekletst, laten we beginnen! Willen de derdejaars zich naar de cirkel begeven?” Jerzer legde haar toverstok op een tafeltje en streek even over haar lange grijze haren. Haar bruine ogen vol spanning kijkend naar de resultaten van dit jaar.
“Owen Harkarzen!” Een wat dikke man met een gigantische staf stond bij de ingang van de cirkel en begon de namen te noemen van leerlingen. Per twaalf gingen ze elk in een hoek van de cirkel staan en wachtten tot het begin van het ritueel der elementen. Enkelen keken nerveus, de anderen vastberaden. Een enkeling stond op te scheppen hoe hij vier elementen zou krijgen of zelfs meer. Vier leraren gingen in een plusvorm buiten de cirkel staan en rezen elk hun handen. Meteen toen hun handen in een V-vorm rechtvooruit wezen gloeide de cirkel in een roze licht.
“Primum! We call upon your blessing! Let us reveal the secrets of our students. Allow us to call upon your magic and lay bare their elements!” De cirkel begon steeds heviger te gloeien en sintels van roze energie draaide om de cirkel heen; “Fire!” Net toen dat werd gezegd begon er bij twee leerlingen vuur te dansen. “Water!” Bij drie leerlingen kwam er water uit de grond dat als een kalme storm om hen heen draaide. “Air!” Bij vijf leerlingen ontstond een wervelwind van stof. Dit ging zo door tot alle elementen waren genoemd: Fire, Water, Air, Earth, Energy, Metal, Lightning, Wood en Light.
Na een paar minuten werd Melina opgeroepen om in de cirkel te gaan staan. Ze werd begeleid naar een van de punten en ging rustig staan.
Melina stond op het meest rechtse punt van de cirkel. Toen ze om haar heen keek, zag ze dat andere leerlingen naar de andere punten werden gebracht. Ze keek naar beneden naar de paarse lijnen van de twaafpuntige ster die onder haar in aanraking kwamen met de binnenste rand van de cirkel. Tussen de buitenste rand en de binnenste waren runen geplaatst in het Keshan script, volgens de legenden was dit het script dat de eerste magiër Primum Magi had ontwikkeld voor zijn spreuken.
Primum Magi, die naam had haar altijd gefascineerd. Volgens de oude schriften en mythen was hij de eerste magiër en was hij sterker dan de Goden zelf. Hij zou dit rijk hebben gesticht en de wereld hebben veranderd met zijn legendarische staf Colossi. Een magisch voorwerp verloren in de oudheid en tot op de dag van vandaag het meest gezochte voorwerp door historici. Colossi zou mystieke krachten hebben die alleen Primum zelf kon gebruiken, de staf zou er uitzien als een staaf met een wereldbol aan de bovenkant, die zou door zijn as zijn doorboord met een soort spijker en de bol zelf zou zweven in de kamer die de staf om hem heen vormt. De onderkant zou een scherp voetstuk hebben die wanneer deze in de aarde werd gestoken het kon laten scheuren. De kleuren zouden wit zijn, om Primum's licht te presenteren als de herschaper van de wereld. Hij stond ook wel beter bekend als 'Het nieuwe licht'. Waarom interesseerde ze zich zo in deze man? Hij was tegenwoordig maar het icoon van de magie. Niemand wist eens zeker of hij echt heeft bestaan als mens. Hij is nu wel de God van magie, maar welk bewijs was er van mijn menselijk bestaan? De Koning van Mesperia, Berthran VI, beweerde dat zijn bloedlijn afstamt van Primum zelf, waarmee hij gemakkelijk het volk onder de duim hield. Melina dacht even aan haar vader, deze kende Berthran VI persoonlijk, alsof ze broers waren. Haar vader was in werkelijkheid gewoon een abmtenaar in zeer hoge functie, zijn magie was beroerd en hij haalde de Academie nog maar net met magere cijfers.
Terwijl Melina compleet afgeleid was met haar spinsels van willekeurige gedachten hoorde ze ineens van de leraren dat ze gingen beginnen. Melina pakte nerveus haar staf beet, wat als ze echt geen beschikking had tot magie? Ze schudde snel haar twijfels af en draaide zich naar het midden van de cirkel, zodat ze de rest kon zien.
“Primum, we call upon your blessing!” Toen deze woorden werden gesproken voelde Melina ineens een intense sensatie door haar lichaam. Ze maakte een zacht geluidje door deze overwelming, ze voelde haar lichaam helemaal tintelen en ze kreeg het gevoel dat ze aan het oplichten was samen met de cirkel, die nu begon te gloeien. Wanneer ze net met moeite haar ogen kon openen zag ze dat zij de enige leek die deze sensatie voelde, hoe kon dat?
Ze kreeg geen tijd om uit te vogelen hoe dit kon, want toen de leraren verder gingen met het ritueel werd de sensatie alleen maar groter en geweldiger. Het voelde goed, alsof het speciaal voor haar was, alsof deze hele cirkel en zijn Ritueel der Elementen gericht was op haar alleen. Ze kon haar jaargenoten net nog zien, maar deze leken totaal gevoelloos voor deze magie die om hen heen begon te dansen als paarse lichtbolletjes. “Fire!” Bij dit woord leek het voor Melina alsof ze zou ontploffen van vuur. In haar gedachten zag ze alles verzwolgen worden voor een enorme vuurzee gecreëerd door haar. “Water!” Melina voelde nu ineens een strenge kou in plaats van een brandend vuur. Ze kreeg het gevoel alsof haar handen en voeten bevroren en ze in een ijsklomp vast kwam te zitten. Ze probeerde te schreeuwen om hulp maar haar lippen wouden niet bewegen door de geweldige sensatie. Net toen ze dacht dat ze zou doodvriezen, verving dat gevoel er door een om als een enorme wind alles weg te blazen en zich vrij voort te bewegen door het heelal. Deze vrijheid ervaarde Melina als een levenswens die uitkwam, maar deze vrijheid verviel en er kwam een ander gevoel voor in de plaats. Het gevoel dat ze de aarde was, een rotsvast blok met de kracht om hele bergen om te buigen met een vinger. Daarna voelde ze zich alsof ze een grote bal energie was, deel uitmakend van alles om haar heen, gevolgd door het gevoel dat ze in een enorme strijd zat, vertrouwend op alleen haarzelf en haar trouwe zwaard. Ineens werd de sensatie een sterke impuls die Melina haar grip op haar staf liet verstevigen om te voorkomen dat ze viel. Die impuls kwam vaker terug en liet haar destructief voelen, alsof alles om haar heen moest verwoest worden door een hevige donderstorm. Deze krachtige impulsen vervaagden en liet een vredig gevoel over Melina heen komen, ze zag om haar heen alles bloeien en nieuw leven gaf. Deze vrede nam toe tot een grote golf van kracht en energie die haar het gevoel gaf dat alles een groot licht was, alsof er geen kwaad kon bestaan in haar buurt.
Melina deed haar ogen open, ze zag een docent over haar gebogen staan die zich zorgen maakte over iets. Toen hij haar aankeek leek hij opgelucht; “Mejuffrouw Goldlocket, is alles in orde?” Hij seinde wat om zich heen en reek toen een hand naar Melina toe.
Melina nam deze aan en ging overeind staan, wat was er net gebeurd? Ze keek om haar heen en zag enkele leraren proberen de drukte te dempen. Haar jaargenoten die ook in de kring stonden keken vragend haar kant op; “Wat is er gebeurd?” Melina keek de leraar aan die haar overeind had geholpen. “Tijdens het ritueel zakte je ineens in en aan het eind viel je flauw, kunt je je nog herinneren hoe u zich voelde tijdens deze procedure?” De leraar kreeg een glaasje water van zijn collega en gaf deze aan Melina. Ze nam een slok, ze kon zich nog vaag herinneren hoe het ging; “Het was intens, ik voelde de elementen door mij geen stromen, allemaal.”
Toen haar jaargenoten dit hoorden, keken ze haar afkeurend aan. De docent schudde zijn hoofd; “Nee Melina, je hebt alleen de elementen bliksem en licht.” Melina maakte toen een sprongetje van blijdschap; “Ik ben niet waardeloos!” Melina begon een vreugdedansje te maken tot ze besefte dat ze verre van alleen was. Ze viel meteen rood uit en gooide de kap van het gewaad over haar gezicht. Ze zei toen zachtjes “Oke, laten we nu verder gaan.” en liep ineengezakt van schaamte naar haar jaargenoten. Deze keken haar raar aan terwijl ze werden begeleid naar de groep met andere leerlingen. Daarna werd ze verwezen naar de groep 3C.
Ze liet haarzelf niet zien, maar ze voelde zich groots, ze was sowieso beter dan haar vader! Als je bij 3C zat, kreeg je al speciale privileges die je vanaf D tot aan K niet kreeg. Ze had dus wel magie!
Toen Melina in haar kamer kwam, sprong ze gelijk in de douche en kleedde zich om naar haar gewone schoolkleding. Net toen ze klaar was, kwam Leslie binnen met de mededeling dat klassen 3A tot en met 3D hun spullen moesten pakken voor morgen, omdat zij een week bij hun zusterschool op bezoek gingen in Nightfall. Morgenochtend zou de karavaan vertrekken over de Golden Road.
Ze nam direct een voorlopig afscheid van Leslie en pakte rustig haar koffers: Haar erfstukken, vier schoolgewaden, wat andere kleding voor er onder en een zakje met geld. Ze was gelukkig, want de wereld lachte haar nu toe. Ze ging bij het balkon staan en keek over de Deserted Plains? Zou mijn toekomst mij daar opwachten? Haar gevoel zei van wel.
Reageer (1)
Snel hoofdstuk 6 schrijven, Ichimello!
1 decennium geleden