22: Don't stop till you get enough

'Drink dit! Dit is geweldig!', riep James in mijn oor. Hij had een vriend van hem - Freddy - gezien en was er vandoorgegaan, om vervolgens terug te komen met een klein glas met groene vloeistof erin.
'Wat is het?', gilde ik terug. Ik was al aardig aangeschoten.
'Geen idee! Ik heb het van Freddy'. Hij wees over zijn schouder. Ik wenkte de jongen die zwaaide.
'Freddy - wat is dit?'
Hij haalde zijn schouders op. Naïef als ik was, dronk ik het glas in één keer leeg.
'Wow', stootte ik na een paar minuten uit. Het smaakte naar Absint, en er kwam rook uit mijn keel. Ik was even verstikt, maar lachte toen uitgebreid naar Freddy.
'Gaaf toch?', riep die, terwijl hij nog een glas aanpakte van de jongen achter hem. Hij goot het naar binnen en hikte even.
Het werd steeds drukker in de club: mensen moesten tegen elkaar aanstaan en konden zich niet meer bewegen.
'Zullen we weggaan?', riep James. Ik knikte.
Terwijl we naar de uitgang liepen, en James zijn Freddy nog snel even een kus gaf, botste ik tegen een jongen op: Blond, blauwe ogen, skinny jeans - kortom; het tegenovergestelde als Taylor.
'Hé', riep hij. Hij was duidelijk net zo ver heen als ik.
'Hé!', riep ik terug.
'Wil je wat drinken?'
'Waarom niet?', vroeg ik. Hij loodste me naar de bar en zette me op de kruk.
Na een minuut gaf hij me een glas met iets blauws. Het zag er níet uit, en het was die avond voor mij des te meer reden om het op te drinken.
'Op drie!', gilde ik.
'één - twee -'
En toen goten we het naar binnen.

Zwart. Één groot zwart gat in mijn hoofd. Ik weet helemaal niks meer van die avond verder. Ik weet niet meer met wie ik allemaal heb gepraat, hoe laat ik naar huis ging - óf ik wel naar huis ging. Ik weet zelfs niet meer of ik James nog heb gesproken.
Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd en tegen een wit plafond aan keek, wist ik dat er iets goed fout was.
Wist ik dat ík goed fout zat.