4, Lynna Clearway.

“Juffrouw Clearway, kunt u nog even blijven?” Ella kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. Nadat alle leerlingen het klaslokaal verlaten hebben, kijkt mevrouw Visconti me aan. “Hoe gaat het met je dansen?” Ietwat verbaasd antwoord ik dat het wel goed gaat. “Het zit eigenlijk zo: de schoolband heeft een paar danseressen nodig en ik dacht meteen aan jou. We weten allemaal van je talent en het zou een echte aanwinst zijn. Wat denk je ervan?”
“Dank je, maar wat moet ik dan precies doen? Gewoon meedansen?” Een glimlach verschijnt op Visconti’s gezicht. “Ik zou jou willen vragen om enkele choreografieën in elkaar te steken. Je bent op de hoogte van de liedjes van de schoolband en daarop zou jij dan een dans moeten bedenken. Lijkt het je wat?” Is dit serieus? Wow. Mevrouw Visconti kijkt me ongeduldig aan. “Eh, mag ik er nog eens over nadenken?” Een zucht verlaat haar mond. “Ik verwacht morgen een antwoord, oké?” Ik knik en loop het klaslokaal uit.
“Wat wou ze?” De nieuwsgierige ondertoon in Ella’s stem is niet te missen en een grinnik verlaat mijn mond. Ik vertel haar het hele verhaal en ze kijkt me verwonderd aan. “Waarom heb je geen ja gezegd?” Ik haal mijn schouders weer op en loop de gang door. “Ik zit al met mijn danslessen. En een eigen choreografie bedenken, weet je wel hoe moeilijk dat wordt? Wanneer moet ik dat in godsnaam doen?” “Daar heb je een punt. Maar het zou echt geweldig zijn. En trouwens, die dansjes moeten toch niet zo speciaal worden?” Daar heeft ze ook weer gelijk in. Net als ik nog een argument wil uitspreken, valt mijn blik op een katje. “Oh my god, hoe lief!”
Het katje kijkt ons met grote ogen aan, terwijl we steeds dichter komen. Met zijn staart tussen zijn poten loopt hij traag achteruit. “Kom.” Uit Ella’s mond komen allerlei lokkende geluiden en ik kijk haar lachend aan. Ik zet me op mijn hurken en neem het kleine katje voorzichtig vast. Zijn ogen kijken me doodsbenauwd aan en zijn poten laten krassen na in mijn huid. “Ssh.” Mijn hand wrijft rustig over zijn zachte huid en het arme dier lijkt te ontspannen. Zijn kleine bruine oogjes kijken me op de één of andere manier smekend aan. “We kunnen hem hier niet achterlaten, El.” “Wat wil je doen dan, hem in je tas verbergen?” “Waarom niet?” Ella kijkt me hoofdschuddend aan. Terwijl leerlingen de gangen weer inlopen, laat ik mijn blik over het kleine diertje glijden. “Ik neem hem mee.”