Five.

Als de stroom van tranen is gestopt, veeg ik mijn wangen droog en ga recht staan.
Nu moet ik toch echt in de spiegel kijken, want ik wil niet dat mensen me nog enger vinden dan ik al ben.
Vol walging kijk ik in de spiegel. Mijn ogen zijn dik, rood en bloeddoorlopen. En zoals gewoonlijk zijn mijn irissen grijs. Niet normaal grijs als gewone mensen, nee, ze zijn zo lichtgrijs dat ze bijna wit lijken.
Dat is een van de redenen dat mensen me een freak vinden. Omdat mijn ogen bijna wit lijken en je eigenlijk alleen de pupillen kunt zien, vooral van ver is dat best eng. Maar dat is toch niet een reden om iemand eng of een freak te vinden?
Maar het is ze gelukt hoor, ze hebben me mijn eigenwaarde laten verliezen. Ik haat mijzelf, mijn gezicht, mijn persoonlijkheid. Ik haat alles aan mijzelf. Maar dan ook echt alles. Het liefst wil ik niet meer op deze planeet leven.
Als de bel dan gaat, jammer genoeg, moet ik snel iets doen. Sowieso komen langs deze gang mensen, en er gaan zeker jongens naar deze toiletten. Ze zijn nogal laat hier.
Zo snel als ik kan gooi ik wat water in mijn gezicht en droog het met een van de groene, papieren handdoekjes.
'Kai, vriend, wat een verassing jou hier te zien!' O god, nee. Vertel me dat dit niet waar is.
Greg staat tegen een wc hokje aangeleund en Ben staat er een beetje bij te hangen. De grijns op zijn gezicht is niet te beschrijven. Hij is groot, vals en ongelooflijk eng.
Niet in eng-bang zijn, maar in eng-vreemd. Het ziet er zo onrealistisch uit, dat ik mijn lachen in moet houden, ook al zou je in zo'n situatie niet lachen. Onlogische ik.
'Ach gut, mijn beste maat heeft gehuild. Waarom? Omdat je met jezelf moet leven als freak-zijnde.' Hij duwt zichzelf van de muur af en balt zijn vuisten. Stap voor stap komt hij dichterbij. Stap voor stap ga ik achteruit, tot ik tegen de rand van de wasbakken stoot en niet verder kan.
'Bang? Hoef je niet te zijn hoor. Beetje blauw hier, beetje paars daar. Rood zal je ook heel erg goed staan!'
Ik bal mijn vuisten en knijp mijn ogen dicht.
'Kom maar op.' Sis ik zachtjes.
Dit ritueel heb ik al zo vaak doorstaan, het doet me niks meer.
Ben's nasale, irritante lach en de bijna enge lach van Greg doorsnijden het geroezemoes buiten de deuren van het hok, en voordat ik het weet voel ik een brandende, warme en krakende pijn op mijn neus.