Stop crying your heart out - 19.2

Haar hoofd voelde veel lichter aan toen ze weer naar huis wandelde, alles waar ze eerst over na dacht en wat haar irriteerde was verdwenen. Een windje was op gekomen en speelde met haar haren. Niet dat het Olivia iets uit maakte, het windje was zeer welkom dank zij de hitte.
      “Wat doe jij hier?” verbaasd keek Olivia de jongen aan. Hij had een beanie op zijn hoofd, een gestreepte T-shirt zat losjes rond zijn borstkas, zijn voeten waren gehuld in TOMS en zijn handen had hij diep in de zakken van zijn chino’s gestoken. “Waarom ben je nog niet naar binnen gedaan?” een rode blos verscheen op Louis’ wangen en zijn ogen vestigde zich op de grond. “Zeg niet dat je je sleutels weer kwijt bent, Lou. De hoeveelste keer is dat al wel niet?” lachend schudde Olivia haar hoofd en liet Louis naar binnen. “Trouwens, wat doe je hier? Moet je nu niet ergens aan het optreden zijn?” Louis sloot de deur weer en wandelde met een zucht naar de keuken. “Lou, is er iets?”
      “Nee, ik heb gewoon dorst” zonder er aan te denken om een glas te nemen zette hij de top van de fles water aan zijn mond en liet het water naar binnen stromen. “En we moeten wel optreden hoor” glimlachend keek hij Olivia aan en dronk de laatste paar druppels water op voor hij de lege fles weg smeet.
      “Waarom ben je dan hier? Moet je nu niet in de concerthal zijn?” ze had zich op het aanrecht geplaatst en bestudeerde elke beweging die haar beste vriend maakten. “Ik bedoel maar, als je nu hier bent dan ben je toch veel te laat voor je concert straks?”
      “Het concert is hier in de buurt, ben je dat vergeten?” Olivia’s ogen vlogen naar de kalender die aan één van de keukenmuren hing. Hoe kon ze dat nu vergeten zijn? Waarschijnlijk omdat ze zelf niet ging. Ze ging niet aangezien ze ’s avonds moest werken. Natuurlijk had ze een dag vrij kunnen nemen, maar aangezien een paar van haar collega’s wel naar het concert gingen, Olivia de jongens al had zien optreden en er anders te weinig personeel was had ze besloten om wel te gaan werken. Iets waar haar baas, John, heel erg blij om was. Anders stonden hij, Mitchel en Andrew er alleen voor. Michtel was Johns zoon en werkte net zoals Andrew en Oliva in zijn vaders zaak.
      “Sorry, Lou!” Olivia sloeg haar ogen naar beneden en een rode blos verscheen op haar kaken. Ze keek pas op toen Louis’ schater lach de keuken vulde. Een brede glimlach speelde rond zijn lippen en zijn ogen glansden van plezier. “Waarom lach je nu?”
      “Je gezicht, lieve Olivia toch. Het is niet erg dat je het vergeten bent hoor” achteloos haalde Louis zijn schouders los. “Mag ik je eens iets vragen?” zijn blauwe ogen haakten zich vast in haar bruine ogen en bleven ze vast houden tot ze knikte. “Waar was je eigenlijk? Ik heb echt meer dan een kwartier voor onze deur gezeten tot je hier aan kwam. Eerst dacht ik dat je boodschappen gaan doen was maar je hebt niet echt eten bij ofzo”
      “Ik ben naar je zusjes en moeder geweest” Louis’ linkermondhoeken trok omhoog. “Ik denk dat jouw zusjes niet kunnen wachten tot ze je straks zien. Ze waren maar de hele tijd bezig dat ze je binnen kort zouden zien en dat ze je zouden plat knuffelen. Ze missen je”
      “Ik mis hen ook” even vlogen zijn ogen naar de koelkast, waar honderden foto’s op hingen. Onder andere eentje van Louis zelf en zijn vier zusjes. “Kom,” hij wende zijn ogen weer af en keek Olivia met een stralende glimlach aan, “we kunnen beter in de living gaan zitten” zonder op haar te wachten wandelde hij de woonkamer in. Lachend schudde Olivia haar hoofd en wandelde niet veel later zelf de woonkamer in.
      “Louis, is er iets?” verbaasd keek ze haar beste vriend aan.
      “Van wie zijn al die bloemen?” zijn ogen gleden door de kamer heen en probeerde de boeketten bloemen te tellen, iets wat onmogelijk was. “Olivia?”
      “Niall” zonder Louis aan te kijken wandelde ze naar de zetel en ging er in zitten, haar voeten schoof ze onder haar kont en bestudeerde het kleinste boeket, dat ze op het salontafeltje gezet had. “Wie anders?” een klein zuchtje verliet haar lippen. Eén minuut geleden waren alle zorgen weg geweest en nu sijpelden ze één voor één weer naar binnen. Alsof haar bezoek aan Louis’ zusjes en moeder niets had uit gehaald.
      “Nu je het zegt, het klinkt redelijk logisch. Nu snap ik het” een lachje ontsnapte uit zijn mond toen hij naast Olivia in de zetel ging zitten, verbaasd keek het meisje hem aan. “Nu snap ik wat Niall de hele tijd met zijn gsm aan het doen was. Ik denk dat je deze bloemen al aan het krijgen bent sinds vorige zondg?” ze knikte. “Dan begrijp ik waarom Niall minstens vijf keer per dag aan het bellen was en wij niet mochten weten naar wie” lachend schudde hijn zijn hoofd. “Je moet toe geven, die jongen heeft smaak” Louis drukte een kus op Olivia’s hoofd en trok haar zijn richting uit, haar hoofd legde ze op zijn schouder en hij sloeg zijn armen rond haar lichaam heen. Louis moest het toe geven, hij had haar echt gemist.