10/01/2012

10/01/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Je weet hopelijk nog dat ik en Lis gisteren vriendjes zijn geworden met Xan en Simon. Ik moet trouwens nog altijd een bijnaam verzinnen voor Simon. Misschien noem ik hem wel Si maar dan op zijn Engels uitgesproken dus dan wordt dat saai, maar als ik hem Si noem dan lijkt het alsof ik ‘saai’ zeg in de mening van hij is stom snap je? En dat is niet de bedoeling dus misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar een andere. Anyway, omdat ik en Lis onze nieuwe vrienden wat beter wilden leren kennen zijn we tijdens de lunch aan hun tafel gaan zitten. Blijkbaar waren ze vrienden met het konijn wat die zat daar ook. Het konijn is een meisje dat enkel groenten eet ’s middags en heel de dag door op een wortel kauwt. Ze heet Elena. Maar goed, ik met mijn grote mond flapte er natuurlijk “Oh, het konijn is hier ook!” uit. Ik had me meteen verontschuldigt tegenover Elena, die er gelukkig mee kon lachen. “Maar serieus, waarom neem je nooit boterhammen mee?” vroeg ik.
“Ik ben allergisch aan brood.” “Oh,” antwoordde ik.
“Nuja, ik ben Hanne Lauwers en dat is Lise Van Eeckhout, mijn beste vriendin.”
Lis glimlachte eventjes omdat ze moeilijk kon praten omdat ze al een boterham in haar mond had gepropt. Dat kind had op elk moment van de dag honger, dus je moet het haar vergeven. Even later kwam ook Matt er bijzitten. (Hij heet eigenlijk Matthew maar Matt klinkt leuker en het is ook korter en bijnamen zijn leuk).
“Hej iedereen! Waarom zitten we hier?”
“Omdat we nieuwe vrienden hebben gemaakt,” antwoordde ik
“Dat is Xan en dat is Si” wees ik de twee jongens aan.
“Weet jij misschien een betere bijnaam voor Simon dan Si wat dat klinkt zo ‘saai’ snap je?” “Nope, geen idee eigenlijk.” En toen begon de zoektocht naar een bijnaam voor Simon. We kwamen met niet zo’n heel originele ideëen zoals ‘Mon’ ‘Sim’ en ‘Salmon’ omdat Xan vond dat Simon op zijn Engels leek op salmon. Uiteindelijk leverde de zoektocht niets op en besloten we een potje te kaarten. We besloten een spel te spelen dat Xan, Simon en El (Elena) altijd speelden en omdat ik, Matt en Lis dat nog niet kenden speelden we in teams van twee. En je raad het of niet, ik zat bij Xan. Jawel. En voor als je het nog niet doorhad Xan is mijn crush. Ik had ooit in een of andere Joepie gelezen dat je zijn vrienden moest verleiden om zijn aandacht te krijgen, een beetje hard-to-get weet je wel? Maar ik had geen zin om rond Simon’s nek te hangen dus ging ik voor de rechtstreekse aanpak. Al zou ik wel voor hard-to-get gaan denk ik, want jongens houden daar van. Maar goed, ik zat dus in Xan zijn team en we speelden presidenten. Ik ga dat spel hier nu niet liggen uitleggen want dat kan ik mijn pols niet aandoen (en ik ben niet goed in uitleggen). We zaten schouder tegen schouder naast mekaar zodat we allebei een goed zicht hadden op de kaarten en Xan richtte zijn ogen op mij terwijl hij zijn uitleg deed. Heb ik al verteld hoe een mooie ogen hij heeft? Ze hebben een speciale groene kleur die ik niet kan definieren. Je moet me begrijpen als ik meer aandacht had voor die ogen dan voor de speluitleg. Tegenover ons zaten Lis en Simon ook gezellig bij elkaar. Simon is de crush van Lis snap je? En zo te zien hadden Matt en El (ik vond het een beetje erg om haar nog konijn te noemen omdat ik nu wist waarom) het ook wel goed met hun tweetjes. We speelden een tijde presidenten en het was eigenlijk best wel leuk. Ok ok, je hebt me door, het was überfantastish, mega-waanzinnig leuk. Op een bepaald moment raakte Xan (zogezegd perongeluk) zachtjes mijn hand en hoe graag ik zijn hand ook vasthield, ik trok de mijne weg. Ik zei toch dat ik voor hard-to-get zou gaan. Toen we presidenten beu waren hielden we ons bezig met elkaar wat beter te leren kennen, en ik moet je zeggen Xan, El en Simon zijn echt toffe mensen. En we hebben allemaal iets dat mankeert aan onze hersenen. Andere mensen noemen het gestoord wij noemen het ‘speciaal’ ‘uniek’, … En trouwens normaal zijn is maar saai. Dus leve ons!

Han. Xx