Chapter eight.

Ik grijp nog een sandwich en smeer er een héle hoop choco op. ‘Dat heb ik gezien.’ Zegt mijn pap. Ik kijk hem niet begrijpend aan. ‘Nu weet ik waarom die chocopot altijd zo snel op is.’ Vervolgt hij, ik begin te lachen. ‘Fantastisch.’ Zeg ik en eet gulzig mijn sandwich op.

Een tijdje later gaat de bel.
‘Ik doe wel open.’ Zeg ik, loop naar de deur en doe hem open. ‘YATEMAAAAAAAAN.’ Gil ik blij. ‘KAYS!’ Gilt ze terug. Ik grinnik en hoor iemand de trap aflopen. ‘Kan het hier wat stiller ja!’ Zucht Jessy nogal moe. ‘Welke oen ligt nu nog in bed.’ Zegt Yati en rolt met haar ogen. ‘Nichtje van me, jij moet oppassen he!’ Dreigt hij. ‘Wat voor een lawaai is dat hier allemaal.’ Vraagt mijn mam. ‘Tante, tante. Jess wil mij vermoorden.’ Zegt Yati en verstopt zich achter mams. Ik grinnik om haar actie en kijk van Jessy naar mam. ‘Gingen jullie niet shoppen?’ Vraagt Jessy, waardoor we beiden knikken. ‘Hier is de bankkaart van je vader, je kent de pincode wel hé.’ Zegt mijn moeder die vroeg of ik nog even bleef staan. ‘Ja, dankjewel mam.’ Grijns ik. ‘Dat moet je niet tegen mij zeggen.’ Zegt ze. ‘Dankjewel pap!’ Roep ik en geef mijn mam nog een kusje op haar wang. ‘Voorzichtig hé.’ Zegt ze net voordat ik de deur uit ga mét Yati en paps creditcard. ‘Ik rijd.’ Grijns ik en spring in mijn blinkend rode Ferrari. ‘Lang leve rijke ouders.’ Zucht Yati. Ik grinnik en knik. ‘Maar het is niet altijd leuk hoor.’ Zeg ik en laat een zucht mijn mond uitglijden, ze begrijpt me vast. Mijn papa is bijna nooit thuis, omdat hij altijd moet werken. Zelfs in het weekend zie ik hem maar amper. En hij komt ook altijd laat thuis, omdat hij moet overwerken. Ik rijd de oprit af, een paar seconde later zet Yati de radio aan. “Now, if she does it like this, will you do it like that? Now, if she touches like this, will you touch her right back? Now, if she moves like this, will you move it like that? Come on, Shake, shake, shake, shake, shake it” Galmt er door de boxen van mijn gloednieuwe Ferrari F430. We zingen oftewel gillen mee met de muziek.

Zodra we aankomen, shoppen we er op los. Al vlug word ik meegetrokken in een winkel. “New Yorker.” Staat er, ik ben eens benieuwd. Mijn ogen glijden over de vele winkelrekken. ‘Damn, hier hebben ze leuke dingen.’ Zeg ik en pak mijn 5de kledingsstuk. ‘Deze is leuk.’ Zegt Yati, ik bekijk het kledingsstuk. ‘Passen.’ Zeg ik en loop verder. Ik pak een of ander dom hoedje en zet het op. ‘Wat vind je hiervan?’ Vraag ik aan Yati. ‘Staat je leuk.’ Ik knik, het valt toch leuk uit. Maar ik laat het toch liggen, we passen de kleding en de leuke houden we bij. ‘Ik betaal.’ Zeg ik en neem Yati haar kledingsstukken over. ‘Dankjewel.’ Glimlacht ze.

‘Babycakes.’ Zeg ik en sleur Yati binnen. ‘Deze shirts zijn Njamnjam.’ Grijns ik en neem er enkele mee naar de paskamer. Yati volgt mijn voorbeeld. We nemen een kleedhokje voor ons tweeën en passen. ‘De kleur geel staat me echt niet hé.’ Zucht ik en doe het gele shirt uit. ‘Wel, dat is bij mij hetzelfde maar dan met de kleur oranje.’ Zegt ze. ‘Wisselen?’ Vraag ik, omdat ik weet dat Yati wel met geel staat. Ze knikt en zo wisselen we van kleding. ‘Dat T-shirt is speciaal voor jou gemaakt, het staat je zo mooi!’ zeg ik. Yati lacht, ‘Dat van jou is anders ook niet mis.’

‘Oké, Nonkel Paul’s creditcard is sowieso leeg.’ Lacht Yati. ‘Zou je het denken?’ ‘Uhu.’ ‘Pech voor hem dan.’ Zeg ik en kijk haar engelachtig aan. ‘Moet ie maar meer werken.’ Zegt ze en kijkt me sarcastisch aan. Ik knik, ‘Ga je mee naar Lauren en Lex?’ Vraag ik. ‘Jaaaaa, ik wil Alex’je nog wel eens zien.’ Zegt ze. ‘Dat is eeuwen geleden.’ ‘Van de lagere school zeker?’ ‘Klopt.’ Zegt ze instemmend.