Hoofdstuk 9

Ik schrok van die vraag en begon zenuwachtig aan mijn rugzak te frunikken.
'Gewoon, eh, ik ga een vriend op zoeken. Als verassing.'mompelde ik uiteindelijk.
'Waren die brieven ook van hem?'
Ondanks dat hij zat te lezen, had hij ze dus gezien. Ik knikte alleen maar, en hoopte dat hij dat voldoende vond.
'Apart.' Zei Joël. 'Ik ken niet veel mensen van, hoe oud ben je, 16? 17? Die brieven schrijven met elkaar. Al helemaal geen jongens.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik houd ook helemaal niet van schrijven, maar die vriend wilde het graag, hij is in sommige dingen, anders.' Het was niet eens gelogen.
'Aha. Nou, hij zal het vast leuk vinden dat je langskomt.'
'Ik hoop het.' Al zal ik hem dan eerst moeten vinden.

De rest van de treinreis praatten Joël en ik over elk mogelijk onderwerp dat in ons hoofd opkwam. Van Harry Potter tot onze toekomstplannen, en van onze toekomstplannen tot God. Toen de trein uiteindelijk stopte bij het stationnetje waar ik eruit moest, had ik het idee dat ik een heel goede vriend gevonden had, en ik vond het jammer dat ik nu al afscheid van hem moest nemen.
Het was donker toen ik over het perron liep, en hoewel er vlak boven mijn hoofd een stationsklok hing pakte ik mijn mobieltje om te zien hoe laat het was. Zo kwam ik echter niet alleen achter de tijd, maar ook achter het feit dat ik 5 gemiste oproepen, 1 voicemail bericht, en 4 ongelezen sms'jes had.
Ik zuchtte, en liet me op een bankje zakken om ze één voor één te bekijken.