[SA] I met you one year ago, and now I just want to forget you!

Het is 11u 's avonds. Ik ben nog steeds aan het typen. Bij mijn laatste zinnetje stop ik even. Geen inspiratie meer. Ik kijk dan naast mijn toetsenbord. Daar ligt mijn tekenblok. Mijn tekenblok... Daar vlucht ik in als ik me slecht voel. Zoals nu. Ik wil in ieder geval niet slapen. Niet in deze situatie. En als ik zou gaan slapen zou ik toch niet in slaap vallen. Ik zou dan te veel piekeren. Ok, nu niet afdwalen! Ik pak mijn tekenblok vast en draai ze open. Ik bekijk elke tekening opnieuw. Ik weet nog precies wanneer ik welke tekening getekend heb en ook waarom. Ik pak mijn potlood. Niet dat ik er veel van verwacht want als ik geen verhaal kan schrijven kan ik ook niet tekenen. Dus als gevolg zit ik hier een kwartier naar een leeg wit blad te staren. ik geef het op. Een te grote inspiratieblok. Allemaal door die ene persoon. Ik kijk naar buiten. Het regent. Ik sta op en trek een langere broek en trui aan. ik stap stilletjes naar beneden. Ik neem mijn jas van de kapstok, neem de sleutel van het huis van op mijn plaats, doe de deur open en trek ze daarna zachtjes achter mij dicht. ik loop rustig door de regen. Het kan me eigenlijk niet veel schelen. Er loopt een traan over mijn wang. De traan vermengd zich met een regendruppel en valt dan van mijn kaak. Ik blijf verder stappen. Een beetje verder zie ik een muurtje. Ik stap erop af en ga erop zitten. ik kijk rondom me. Hier en daar lopen er nog koppeltjes vlug naar huis/auto. Ik begin na te denken.
Op deze dag, op stipt dit uur, heeft hij mijn hart gebroken. Hij... Hij die het niet waard was om me nog onder ogen te komen heeft me na deze dag nog harder gebroken. Ik zie het nog allemaal voor mij. De berichten, hem, de gesprekken, hoe hij men hart brak, hoe hij me bedreigde. Er beginnen tranen over mijn wangen te lopen om zich daarna met de regen te vermengen.
Een voorbijganger vraagt of ik niet wil schuilen voor de regen. Ik antwoord niet. Mijn gedachten zitten ergens anders. Te ver weg. Te ver bij vroeger. Ik wil gerust het verleden vergeten, maar dat gaat niet. Het blijft me achtervolgen. Het blijft me schrik aanjagen. Waarom moest hij mij breken? Waarom moest hij mij bedreigen? Waarom moest hij mij schrik aanjagen? Waarom ik? Vragen blijven door mijn hoofd stromen terwijl ik maar in de verte blijf staren. Wat ik nog het minste snap is dat hij achteraf sorry zei en deed alsof er nooit iets was gebeurt. Dat was de moment dat ik het hem zeker niet kon vergeven. Maar wat het ergste was is dat ik onlangs met iemand was aan het praten en ik gewoon een déjà vu kreeg. Ik raakte toen natuurlijk helemaal in paniek. Maar ja wat wil je? Ik wou al zeker niet dat alles opnieuw gebeurde. Ik heb sindsdien mijn gevoelens opgekropt. Iedereen kent mij tenslotte als een vrolijke meid die vrienden genoeg om zich heen heeft. Ik wil echt alles vergeten en opnieuw beginnen. Maar diep vanbinnen weet ik dat dat niet gaat. Diep vanbinnen schreeuw ik het uit van pijn. Diep vanbinnen blijven de tranen stromen. Diep vanbinnen voel ik me alleen. Alleen op deze gigantische wereld.
Ik hoor gedonder. Ik word stilaan uit mijn eigen gedachten gehaald. In de verte ie ik een bliksemschicht. Ik spring van de muur en kijk op mijn klok. 23.45u Ik loop op mijn gemak terug naar huis. Onderweg neem ik een briefje uit mijn zak. Het briefje van hem. Ik bekijk het nog eens, verkreukel het dan en gooi het in de gracht. Nu kan echt verdergaan en nooit meer terugkeren. Proberen alles te vergeten. Maar ik blijf het voor altijd bij me dragen als een litteken. Ik blijf verder stappen en bij elke stap heb ik het gevoel alsof ik een stukje van het verleden verlaat. Ondertussen pak ik de sleutel uit mijn jaszak en stap vertrouwd verder naar mijn huis. Bij mijn huis aangekomen steek ik meteen de sleutel in het sleutelgat en open de deur. Ik stap naar binnen en doe de deur achter mij dicht. Ik doe stil mijn schoenen uit en stap terug naar boven. Ik stap mijn kamer binnen, zet mijn computer uit, doe mijn pyjama aan en kruip in bed. Ik val in een diep slaap en ergens hoop ik dat het voor altijd is. Voor altijd zonder zorgen in de grootste dromen...